Είναι παράξενες οι ανθρώπινες συμπεριφορές, πράγμα που τον τελευταίο καιρό με οδηγεί μονάχα σε μια σκέψη, γιατί έχουμε κάνει τόσο πολύπλοκη την ζωή και τις σχέσεις μας αφού η απόλυτη ομορφιά βρίσκεται τελικά μέσα στα πολύ απλά και καθημερινά πράγματα;
Πόσο, αλήθεια, βαθαίνουμε στην σκέψη πως τα παιδιά μας καθημερινά γίνονται πιο δύσκολοι άνθρωποι αναπτύσσοντας έτσι ιδιότροπες συμπεριφορές;
Πόσο, αλήθεια, θα μας άρεσε να ακούσουμε την αλήθεια πάνω σε τούτο το ερώτημα;
Αναρωτηθήκαμε πόσο προσπαθούμε να βρεθούμε εμείς κοντά στα παιδιά μας, πόσο γονείς είμαστε δηλαδή;
Η εγκατάλειψη ενός παιδιού είτε αυτή γίνεται με κάποια εξαγορά, ακριβά δώρα, εκδρομές κι ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να σκαρφιστεί στον τομέα αυτό, είτε γίνεται με τον πλέον άσχημο τρόπο, με απόλυτη αδιαφορία δηλαδή και δίχως να εντάξω στην κατηγορία αυτή την κακοποίηση, έχει ως φυσικό επόμενο την εκδήλωση μιας ιδιάζουσας συμπεριφοράς.
Οπότε εκείνο που λείπει πραγματικά είναι ένας καλός γονιός, κι αυτό είναι πάντοτε αμοιβαίο, όσα περισσότερα δίδεις σε ένα παιδί τόσα περισσότερα κερδίζεις ως ανθρώπινη ψυχή.
Μιλώντας στις παρουσιάσεις του Ήχου Πλάγιου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, μίλησα και στις δύο για την αγάπη.
Έχουμε πραγματικά ανάγκη από αγάπη και τούτο πάει να πει να αποδεχόμαστε τους γύρω μας με ότι εκείνοι φέρουν στις αποσκευές τους.
Δεν κοιτούν μήτε ηλικίες οι ασθένειες, μήτε τρόπο ζωής, μήτε καλές και κακές ψυχές.
Έρχονται, κι όταν έρχονται δεν έχουμε παρά να αγκαλιάσουμε ακόμα περισσότερο εκείνον στον οποίον ήρθαν, να βρεθούμε αληθινά κοντά του σε τούτο τον σκόπελο που έχει να περάσει όσο κι αν μας είναι δύσκολο κάτι τέτοιο.
Γνώρισα ανθρώπους που έχασαν ότι είχαν από μια αρρώστια ή κάποιο δυστύχημα, θα μπορούσαν να έχουν χάσει κάθε επιθυμία για ζωή, βρίσκουν όμως λόγους καθημερινά για να υπάρξουν γιατί κάτι όμορφο θα έρθει στο μέλλον και πάλι.
Τους ευχαριστώ από καρδιά που δεν εγκαταλείπουν τα όπλα είτε τους γνωρίζω από κοντά είτε η ζωή τα έφερε έτσι και δεν καταφέραμε να γνωριστούμε πιο καλά.
Πρόσφατα έχασα έναν φίλο, ήθελα να του τηλεφωνήσω κάποια στιγμή, είχε περάσει η ώρα και γνώριζα πως θα κοιμόταν, οι χημειοθεραπείες είναι πολύ δύσκολες, όσοι έχουν περάσει από το στάδιο αυτό καταλαβαίνουν τι λέω, δεν τηλεφώνησα.
Την επόμενη ημέρα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο μου, σαν είδα το όνομα στην οθόνη του τηλεφώνου κατάλαβα τι είχε γίνει.
Δεν είχα πια καμία ευκαιρία να πω στον φίλο μου μια τελευταία κουβέντα.
Είτε φεύγουν είτε μένουν οι άνθρωποι μετά από μια αρρώστια μαζί μας, εμείς έχουμε το χρέος να είμαστε εκεί, για εκείνους και για εμάς.
Οι άνθρωποι μας κουβαλούν και άλλες ιδιαιτερότητες.
Ένα χρώμα διαφορετικό, μια διαφορετικότητα στην επιλογή ερωτικού συντρόφου, κάποια άλλα θρησκευτικά πιστεύω κ’ είναι εκείνα που θα πρέπει να μας περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο και να τους δείχνουμε με το δάχτυλο;
Πόσο όμορφα θα αισθανόμασταν να έκαναν το ίδιο με εμάς;
Να βρισκόμασταν σε μια χώρα μαύρων ας πούμε στην δεκαετία του είκοσι και να μας δαχτυλοδείχνει μια ολόκληρη κοινωνία γιατί έχουμε διαφορετικό χρώμα στο δέρμα ή τα μαλλιά;
Αν υποθέσουμε πως είναι διαστροφή να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος δεν είναι άραγε διαστροφή να έχει κάποιος ερωτικούς συντρόφους περισσότερους του ενός στο ίδιο ή διαφορετικό κρεβάτι ταυτόχρονα ή να κάνει κι εγώ δεν ξέρω τι;
Μήπως ο έρωτας τελικά είναι κάτι τελείως προσωπικό και δεν πρέπει να μας αφορά το τι κάνει ο κάθε ένας εντός των τειχών του σπιτιού του;
Εξάλλου, θα μπορούσαμε να βρεθούμε κι εμείς με πολύ μεγάλη ευκολία στο απέναντι, όπως είπα, πεζοδρόμιο, όχι εκείνο που δείχνει αλλά εκείνου που τον υποχρεώνουν να κρύβεται κι αν δεν το κάνει τον πολεμούν.
Είπαμε, τους διαφορετικούς τους θέλουμε να δείχνουν αδύναμοι μπροστά μας κι αναρωτιέμαι πάλι, εμείς δεν διαφέρουμε σε τίποτε από τους πολλούς;
Παράδειγμα που όλοι γνωρίζουμε είναι η ψωρίαση.
Το άγχος, το κάπνισμα και η κακή διατροφή είναι λόγοι που μπορεί να εκδηλωθεί η πάθηση αυτή.
Πολλοί συνάνθρωποι μας πάσχουν από αυτήν.
Πόσοι από εκείνους όμως τολμούν να το παραδεχθούν;
Μήπως κάποια πράγματα είναι ταμπού για εμάς και υπάρχουν στο DNA μας;
Η διαφορά βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας μα πάλι δεν θέλουμε να την δούμε και το παράδειγμα κλασικό.
Αν κάποιος άντρας είχε κατά την διάρκεια της ζωής του πολλές διαφορετικές συντρόφους, εντός ή εκτός γάμου κοινωνίας δεν έχει σημασία, είναι απλά Ο Μάγκας και το κόβω εδώ για να μη δώσω άλλον χαρακτηρισμό, αν όμως μια γυναίκα είχε κι εκείνη πολλούς ερωτικούς συντρόφους τότε, και δίχως δεύτερη κουβέντα, είναι μια πόρνη.
Αν κοιτάξουμε καλά γύρω μας θα δούμε όχι μόνο άντρες αλλά και γυναίκες που αναζητούν ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Μια πρόσκαιρη ερωτική περιπέτεια και τίποτε παραπάνω.
Είναι και θέμα τύχης να μην πέσουν επάνω μας μα κι αν πέσουν να κάνουν την προσπάθεια τους με τρόπο που να μην μας προσβάλει.
Τις τελευταίες ημέρες μου στο νησί, επέτρεψε μου Νησί μου να πω, στη Σάμο, συζητώντας με έναν εκ τον υπευθύνων του περιοδικού «Απόπλους, Σαμιακών Γραμμάτων και Τεχνών Περιήγηση» μου ανέφερε ένα βίωμα δικό του.
Εκπαιδευτικός στο επάγγελμα και καθώς βρέθηκε από το έδρανο του μαθητού σε εκείνο του δασκάλου είχε το μεγάλο όνειρο να σώσει την παιδεία, όχι κάτι διαφορετικό δηλαδή από εκείνο που θρέφουν στην ψυχή τους πολλοί εκ των εκπαιδευτικών που εγώ γνώρισα τουλάχιστον τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης όσο και φιλικό επίπεδο.
Τότε λοιπόν κι επιστρέφοντας στον τόπο του την Σάμο είχε την τιμή και την ευτυχία να γνωρισθεί με έναν μεγάλο άνθρωπο των γραμμάτων και της εκπαίδευσης του τόπου.
Εκμυστηρεύτηκε τις όποιες του αγωνίες, τα όνειρα του για όσα αγωνίστηκε να μάθει και να μεταδώσει στα παιδιά που πλέων ήταν παιδιά του.
Η απάντηση που έλαβε πραγματικά τον εξέπληξε στην πορεία κατάλαβε όμως πως πραγματικά δεν μπορείς να σώσεις την παιδεία, όχι τόσο γιατί υπάρχει κάποιο λάθος στο σύστημα όσο γιατί είναι σα να προσπαθείς να σώσεις ένα δάσος από την φωτιά ενώ τα μέσα που διαθέτεις αρκούν για ένα ή δύο, το πολύ πέντε με έξι δέντρα.
Οπότε αν στα τριάντα πέντε χρόνια εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας εάν πραγματικά καταφέρεις να ανοίξεις έναν δρόμο άγνωστο σε κάποιο παιδί και είναι εκείνος ο δρόμος που θα καθορίσει την υπόλοιπη του ζωή τότε έχεις κάνει απόσβεση για όλα τα χρόνια που έλιωσες στα έδρανα ως δάσκαλος προσπαθώντας να μεταδώσεις όλα εκείνα που η ζωή και τα συγγράμματα σου έμαθαν.
Αυτό πάλι ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα με τις όποιες ιδιαιτερότητες το κάθε ένα από αυτά έχει.
Ισχύει και για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν μπορούμε με το στανιό να αλλάξουμε έναν άνθρωπο, επιλογές του δείχνουμε κι εκείνος επιλέγει.
Οι επιλογές μας πρέπει να μας καθορίζουν κι όχι εκείνοι που ακολουθούμε σαν άβουλα όντα.
Άνθρωπος καλός δεν γνωρίζω αν υπήρξα ή αν θα υπάρξω ποτέ.
Στον στρατό που δουλεύω, λίγο ή πολύ όλοι σχεδόν το γνωρίζουν, η βία σε όποια της μορφή είναι φαινόμενο καθημερινό, κυρίως ψυχολογική.
Είχα πάντοτε ανάγκη από γαλήνη.
Είπα κι άλλοτε πως όταν όλα δυσκολεύουν πολύ είναι η στιγμή που κάνουμε τα πιο μεγάλα όνειρα.
Αν δεν τα κάνουμε είναι σα να αφήνουμε το παιγνίδι στους άλλους και βγαίνουμε έξω από το γήπεδο.
Τα πράγματα έχουν πάλι δυσκολέψει πολύ, όχι τόσο όσο σε κάποιους άλλους που γνωρίζω.
Προσπαθώ με τον εαυτό μου να μην πληγώνω τους γύρω μου κάποιες φορές δεν το καταφέρνω.
Κουβαλώ κι εγώ τα δικά μου, όπως εσύ κι όπως όλοι μας.
Αν γράφω με τον τρόπο αυτό για όσα νιώθω είναι γιατί έχω να πω πράγματα κυρίως λυπημένα, φυλώ τα χαρούμε στην ψυχή μου να χαμογελά.
Υπέροχοι δεν είμαστε ως άνθρωποι, οι μεταξύ μας σχέσεις είναι που μας κάνουν να δείχνουμε υπέροχοι.
Ας προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω με εμάς και με εκείνους που έχουμε δίπλα μας, συντρόφους, συγγενείς και φίλους μα πιο πολύ με εκείνους του αγνώστους που φθάνουν από το πουθενά στη ζωή μας και κάτι θέλουν να πουν.
Κάτι έχουν να πουν ας τους ακούσουμε.
ΟΜΟΡΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΕΚΕΙΝΟ TO ΑΥΡΙΟ ΠOY ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.
Πόσο, αλήθεια, βαθαίνουμε στην σκέψη πως τα παιδιά μας καθημερινά γίνονται πιο δύσκολοι άνθρωποι αναπτύσσοντας έτσι ιδιότροπες συμπεριφορές;
Πόσο, αλήθεια, θα μας άρεσε να ακούσουμε την αλήθεια πάνω σε τούτο το ερώτημα;
Αναρωτηθήκαμε πόσο προσπαθούμε να βρεθούμε εμείς κοντά στα παιδιά μας, πόσο γονείς είμαστε δηλαδή;
Η εγκατάλειψη ενός παιδιού είτε αυτή γίνεται με κάποια εξαγορά, ακριβά δώρα, εκδρομές κι ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να σκαρφιστεί στον τομέα αυτό, είτε γίνεται με τον πλέον άσχημο τρόπο, με απόλυτη αδιαφορία δηλαδή και δίχως να εντάξω στην κατηγορία αυτή την κακοποίηση, έχει ως φυσικό επόμενο την εκδήλωση μιας ιδιάζουσας συμπεριφοράς.
Οπότε εκείνο που λείπει πραγματικά είναι ένας καλός γονιός, κι αυτό είναι πάντοτε αμοιβαίο, όσα περισσότερα δίδεις σε ένα παιδί τόσα περισσότερα κερδίζεις ως ανθρώπινη ψυχή.
Μιλώντας στις παρουσιάσεις του Ήχου Πλάγιου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, μίλησα και στις δύο για την αγάπη.
Έχουμε πραγματικά ανάγκη από αγάπη και τούτο πάει να πει να αποδεχόμαστε τους γύρω μας με ότι εκείνοι φέρουν στις αποσκευές τους.
Δεν κοιτούν μήτε ηλικίες οι ασθένειες, μήτε τρόπο ζωής, μήτε καλές και κακές ψυχές.
Έρχονται, κι όταν έρχονται δεν έχουμε παρά να αγκαλιάσουμε ακόμα περισσότερο εκείνον στον οποίον ήρθαν, να βρεθούμε αληθινά κοντά του σε τούτο τον σκόπελο που έχει να περάσει όσο κι αν μας είναι δύσκολο κάτι τέτοιο.
Γνώρισα ανθρώπους που έχασαν ότι είχαν από μια αρρώστια ή κάποιο δυστύχημα, θα μπορούσαν να έχουν χάσει κάθε επιθυμία για ζωή, βρίσκουν όμως λόγους καθημερινά για να υπάρξουν γιατί κάτι όμορφο θα έρθει στο μέλλον και πάλι.
Τους ευχαριστώ από καρδιά που δεν εγκαταλείπουν τα όπλα είτε τους γνωρίζω από κοντά είτε η ζωή τα έφερε έτσι και δεν καταφέραμε να γνωριστούμε πιο καλά.
Πρόσφατα έχασα έναν φίλο, ήθελα να του τηλεφωνήσω κάποια στιγμή, είχε περάσει η ώρα και γνώριζα πως θα κοιμόταν, οι χημειοθεραπείες είναι πολύ δύσκολες, όσοι έχουν περάσει από το στάδιο αυτό καταλαβαίνουν τι λέω, δεν τηλεφώνησα.
Την επόμενη ημέρα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο μου, σαν είδα το όνομα στην οθόνη του τηλεφώνου κατάλαβα τι είχε γίνει.
Δεν είχα πια καμία ευκαιρία να πω στον φίλο μου μια τελευταία κουβέντα.
Είτε φεύγουν είτε μένουν οι άνθρωποι μετά από μια αρρώστια μαζί μας, εμείς έχουμε το χρέος να είμαστε εκεί, για εκείνους και για εμάς.
Οι άνθρωποι μας κουβαλούν και άλλες ιδιαιτερότητες.
Ένα χρώμα διαφορετικό, μια διαφορετικότητα στην επιλογή ερωτικού συντρόφου, κάποια άλλα θρησκευτικά πιστεύω κ’ είναι εκείνα που θα πρέπει να μας περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο και να τους δείχνουμε με το δάχτυλο;
Πόσο όμορφα θα αισθανόμασταν να έκαναν το ίδιο με εμάς;
Να βρισκόμασταν σε μια χώρα μαύρων ας πούμε στην δεκαετία του είκοσι και να μας δαχτυλοδείχνει μια ολόκληρη κοινωνία γιατί έχουμε διαφορετικό χρώμα στο δέρμα ή τα μαλλιά;
Αν υποθέσουμε πως είναι διαστροφή να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος δεν είναι άραγε διαστροφή να έχει κάποιος ερωτικούς συντρόφους περισσότερους του ενός στο ίδιο ή διαφορετικό κρεβάτι ταυτόχρονα ή να κάνει κι εγώ δεν ξέρω τι;
Μήπως ο έρωτας τελικά είναι κάτι τελείως προσωπικό και δεν πρέπει να μας αφορά το τι κάνει ο κάθε ένας εντός των τειχών του σπιτιού του;
Εξάλλου, θα μπορούσαμε να βρεθούμε κι εμείς με πολύ μεγάλη ευκολία στο απέναντι, όπως είπα, πεζοδρόμιο, όχι εκείνο που δείχνει αλλά εκείνου που τον υποχρεώνουν να κρύβεται κι αν δεν το κάνει τον πολεμούν.
Είπαμε, τους διαφορετικούς τους θέλουμε να δείχνουν αδύναμοι μπροστά μας κι αναρωτιέμαι πάλι, εμείς δεν διαφέρουμε σε τίποτε από τους πολλούς;
Παράδειγμα που όλοι γνωρίζουμε είναι η ψωρίαση.
Το άγχος, το κάπνισμα και η κακή διατροφή είναι λόγοι που μπορεί να εκδηλωθεί η πάθηση αυτή.
Πολλοί συνάνθρωποι μας πάσχουν από αυτήν.
Πόσοι από εκείνους όμως τολμούν να το παραδεχθούν;
Μήπως κάποια πράγματα είναι ταμπού για εμάς και υπάρχουν στο DNA μας;
Η διαφορά βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας μα πάλι δεν θέλουμε να την δούμε και το παράδειγμα κλασικό.
Αν κάποιος άντρας είχε κατά την διάρκεια της ζωής του πολλές διαφορετικές συντρόφους, εντός ή εκτός γάμου κοινωνίας δεν έχει σημασία, είναι απλά Ο Μάγκας και το κόβω εδώ για να μη δώσω άλλον χαρακτηρισμό, αν όμως μια γυναίκα είχε κι εκείνη πολλούς ερωτικούς συντρόφους τότε, και δίχως δεύτερη κουβέντα, είναι μια πόρνη.
Αν κοιτάξουμε καλά γύρω μας θα δούμε όχι μόνο άντρες αλλά και γυναίκες που αναζητούν ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Μια πρόσκαιρη ερωτική περιπέτεια και τίποτε παραπάνω.
Είναι και θέμα τύχης να μην πέσουν επάνω μας μα κι αν πέσουν να κάνουν την προσπάθεια τους με τρόπο που να μην μας προσβάλει.
Τις τελευταίες ημέρες μου στο νησί, επέτρεψε μου Νησί μου να πω, στη Σάμο, συζητώντας με έναν εκ τον υπευθύνων του περιοδικού «Απόπλους, Σαμιακών Γραμμάτων και Τεχνών Περιήγηση» μου ανέφερε ένα βίωμα δικό του.
Εκπαιδευτικός στο επάγγελμα και καθώς βρέθηκε από το έδρανο του μαθητού σε εκείνο του δασκάλου είχε το μεγάλο όνειρο να σώσει την παιδεία, όχι κάτι διαφορετικό δηλαδή από εκείνο που θρέφουν στην ψυχή τους πολλοί εκ των εκπαιδευτικών που εγώ γνώρισα τουλάχιστον τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης όσο και φιλικό επίπεδο.
Τότε λοιπόν κι επιστρέφοντας στον τόπο του την Σάμο είχε την τιμή και την ευτυχία να γνωρισθεί με έναν μεγάλο άνθρωπο των γραμμάτων και της εκπαίδευσης του τόπου.
Εκμυστηρεύτηκε τις όποιες του αγωνίες, τα όνειρα του για όσα αγωνίστηκε να μάθει και να μεταδώσει στα παιδιά που πλέων ήταν παιδιά του.
Η απάντηση που έλαβε πραγματικά τον εξέπληξε στην πορεία κατάλαβε όμως πως πραγματικά δεν μπορείς να σώσεις την παιδεία, όχι τόσο γιατί υπάρχει κάποιο λάθος στο σύστημα όσο γιατί είναι σα να προσπαθείς να σώσεις ένα δάσος από την φωτιά ενώ τα μέσα που διαθέτεις αρκούν για ένα ή δύο, το πολύ πέντε με έξι δέντρα.
Οπότε αν στα τριάντα πέντε χρόνια εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας εάν πραγματικά καταφέρεις να ανοίξεις έναν δρόμο άγνωστο σε κάποιο παιδί και είναι εκείνος ο δρόμος που θα καθορίσει την υπόλοιπη του ζωή τότε έχεις κάνει απόσβεση για όλα τα χρόνια που έλιωσες στα έδρανα ως δάσκαλος προσπαθώντας να μεταδώσεις όλα εκείνα που η ζωή και τα συγγράμματα σου έμαθαν.
Αυτό πάλι ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα με τις όποιες ιδιαιτερότητες το κάθε ένα από αυτά έχει.
Ισχύει και για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν μπορούμε με το στανιό να αλλάξουμε έναν άνθρωπο, επιλογές του δείχνουμε κι εκείνος επιλέγει.
Οι επιλογές μας πρέπει να μας καθορίζουν κι όχι εκείνοι που ακολουθούμε σαν άβουλα όντα.
Άνθρωπος καλός δεν γνωρίζω αν υπήρξα ή αν θα υπάρξω ποτέ.
Στον στρατό που δουλεύω, λίγο ή πολύ όλοι σχεδόν το γνωρίζουν, η βία σε όποια της μορφή είναι φαινόμενο καθημερινό, κυρίως ψυχολογική.
Είχα πάντοτε ανάγκη από γαλήνη.
Είπα κι άλλοτε πως όταν όλα δυσκολεύουν πολύ είναι η στιγμή που κάνουμε τα πιο μεγάλα όνειρα.
Αν δεν τα κάνουμε είναι σα να αφήνουμε το παιγνίδι στους άλλους και βγαίνουμε έξω από το γήπεδο.
Τα πράγματα έχουν πάλι δυσκολέψει πολύ, όχι τόσο όσο σε κάποιους άλλους που γνωρίζω.
Προσπαθώ με τον εαυτό μου να μην πληγώνω τους γύρω μου κάποιες φορές δεν το καταφέρνω.
Κουβαλώ κι εγώ τα δικά μου, όπως εσύ κι όπως όλοι μας.
Αν γράφω με τον τρόπο αυτό για όσα νιώθω είναι γιατί έχω να πω πράγματα κυρίως λυπημένα, φυλώ τα χαρούμε στην ψυχή μου να χαμογελά.
Υπέροχοι δεν είμαστε ως άνθρωποι, οι μεταξύ μας σχέσεις είναι που μας κάνουν να δείχνουμε υπέροχοι.
Ας προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω με εμάς και με εκείνους που έχουμε δίπλα μας, συντρόφους, συγγενείς και φίλους μα πιο πολύ με εκείνους του αγνώστους που φθάνουν από το πουθενά στη ζωή μας και κάτι θέλουν να πουν.
Κάτι έχουν να πουν ας τους ακούσουμε.
ΟΜΟΡΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΕΚΕΙΝΟ TO ΑΥΡΙΟ ΠOY ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.