Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Είναι η ώρα


Είναι η ώρα.
Πρέπει να έχεις φθάσει.
Το Παλικάρι να φιλήσεις Ομορφοκαπετάνισσα μου.

Πάνε τόσα χρόνια που έμεινες μόνη στο καράβι.
Έλυσες απόψε τους κάβους.
Κάτω απ’ το σπίτι ένα ακορντεόν παίζει μια μαζούρκα.
Δεν γνωρίζω αν μπορείς τον ήχο του να ακούσεις.

Έρχονται από μακριά για να σε δούνε.
Έρχονται από μακριά να σ’ αγκαλιάσουν.

Ξέρω πως είναι εκεί, να σε πάρει από το χέρι όταν θα φθάσεις.
Μια μια τις μνήμες θα τις λέτε και θα γελάτε.

Άλλα δεν έχω λόγια να σου πω…
Μονάχα αντίο, κι όσο σου μένει για να φθάσεις, να ‘ναι καλό το ταξίδι.

6 σχόλια:

anima είπε...

Όταν ψελλίζεις το στερνό αντίο
τα λόγια είναι περιττά

Μόνο σιωπή του πρέπει
και μια ευχή
να ΄ναι όμορφο το ταξίδι του
για κει που κίνησε να πάει

Στην χώρα του αλλού
για να ανταμώσει μνήμες από
το παρελθόν μα κι απ΄το μέλλον...

Μαρινα ..... είπε...

ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΤΑΞΙΔΙ....

φιλι ακουμπω...
και (συν)λυπη

Μαργαρίτα είπε...

Ένα λουλούδι κι από μένα
κι ένα καλό ταξίδι να συντροφεύει
την διαδρομή της...

Ζωή σε σας ήχε μου!

Καλό βράδυ!

σταγόνα είπε...

Eίναι δύσκολο όταν έρθει η ώρα και πρέπει, να λες αντίο με αγάπη και να το εννοείς.. κιεσύ το εννοείς και εύχομαι αυτό που εύχεσαι.. να είναι καλό το ταξίδι..

elenitheof είπε...

Γιάννη, αυτοί οι αποχαιρετισμοί πονάνε πάρα πολύ. Τους έχω βιώσει. Μας παρηγορεί η σκέψη πως εκεί που ταξίδεψαν τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι ευτυχισμένα. Ποτέ δεν τους ξεχνάμε και πάντα τους θυμόμαστε και προσευχόμαστε γι' αυτούς.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για την συμπαράσταση σας