Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Mήτε ένα σ’ αγαπώ

Έχουμε ξεχάσει τις έναστρες νύχτες

μαζί τους τις υποσχέσεις των χειμώνων

πως θα ‘ρθουν με τις πιο ευωδιαστές τους ημέρες.

.

Στο ψυγείο κρεμασμένοι μονάχα λογαριασμοί

μήτε ένα σ’ αγαπώ.

.

Έχουμε τα σ’ αγαπώ μας

κρεμάσει στην αγχόνη.

.

.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια

8 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...

Ξεστόμισέ τα, λοιπόν...
σαν Ήχους...Πλάγιους!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

...και σπρώχνουμε τη ζωή, για να κυλάει...
Καλή σου εβδομάδα!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γυρεύω τους ήχους μου κάποτε GoofyMAGOUFH μου.
Γυρεύω τους ήχους που θα με λυτρώσουν…

Δύσκολος καιρός…

Καλώς όρισες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου!!!
Και να κατρακυλάει καμιά φορά να μη σου πω…

Ευχαριστώ για τις ευχές – κι ας μην έπιασαν –
Από καρδιάς να ομορφαίνει η ζωή σας μέρα την μέρα!!!

goofyMAGOUFH είπε...

Ήχε Πλάγιε και...
Μοναδικέ,
καμιά φορά συμβαίνει
να είμαστε ολότελα απορροφημένοι
από το ψάξιμο
που δεν μας μένει χρόνος
ν' ακούσουμε οτιδήποτε.
Μήπως έχεις πέσει με τα μούτρα
στην αναζήτηση της λύτρωσης
και έχεις παραμελήσει τα υπόλοιπα;

Υ.Γ.: αν μου επιτρέπεις όμως, λιγάκι βαριά δεν είναι η λέξη λύτρωση; Είσαι σίγουρος για τη χρήση της;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τούτο είναι νόμος.
Αναζητώντας πολύ κάτι ξεχνούμε κατά βάθος το πρόσωπο εκείνο που αναζητούμε.

Οι ήχοι μου δεν είναι παρά μονάχα λέξεις.
Δε ζω για να γράφω.
Γράφω μονάχα για να διώξω όσα με βαραίνουν.

Κ’ ίσως να έχεις και δίκιο για την λύτρωση.
Αν αναλογιστεί κανείς πως μπορεί να μην έρθει ποτέ…

goofyMAGOUFH είπε...

Ήχε Πλάγιε, δεν ξέρω πόσο συχνά πηγαίνεις στη θάλασσα.
Την επόμενη φορά πάντως
δοκίμασε τούτο:
περπάτησε ξυπόλητος
πάνω στην υγρή άμμο
με Μόνη συνοδεία
τις σκέψεις σου...τις βαριές.
Κι ύστερα
διάβασε το φορτίο που θα μαρτυρούν
τα χνάρια που άφησες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Η μοίρα το έφερε για λίγα χρόνια κι έμεινα πλάι στη θάλασσα.
Τριάντα μέτρα από εκείνη το σπίτι μου.
Βήματα και βήματα δικά μου απορρόφησε του μουσκεμένο χώμα στην κάψα του καλοκαιριού, στη βροχή του φθινοπώρου, στου χειμώνα τους ανέμους κι εκείνοι οι τελευταίοι ήταν να ξήλωναν τόσο τα ίχνη όσο κι εμένα κάποιες φορές.

Βρέθηκα να διαβάζω μέσα τους το βάρος της ψυχής μου.
Βρέθηκα να διαβάζω μα δεν βαρέθηκα.
Για τούτο ακόμα όποτε μπορώ το κάνω πάλι….