Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Από τις αναμνήσεις μιας Παρασκευής παράπλευρα της Πλατείας Συντριβανίου

Έφερα τα χέρια στο πρόσωπο μου.
Άλλη μια φορά δεν έφθασε το νερό να πάρει μακριά όσα νιώθω.
Άλλη μια φορά το νερό ανοίγει τους πόρους του προσώπου μου και ζητούν την ύπαρξη σου.
Πως ξεδιψάζεις ένα τέτοιο πρόσωπο;
Τι βάζεις στους ανοιχτούς πόρους επάνω που φωνάζουν ώστε να μην πληγιάσουν από το δάκρυ;

Το ρολόι, χτυπάει κάθε ώρα την απουσία.
Σπασμωδικά σπρώχνει την ζωή μου στο πέρασμα του.
Περνά από πέτρινα στενά και με χτυπάει.

Τι ώρα φθάνεις;
Τι ώρα φεύγεις;
Δεν γνωρίζω πια.
Εκείνο που γνωρίζω είναι των χρώμα των απουσιών σου επάνω στους δρόμους της απελπισίας μου.

Κοίταξε με.
Έχω εκείνο το γιασεμί φυλαγμένο στα δύο μου χέρια.
Σε κάθε μου ταξίδι, κάθε μου κίνηση, σκέψη, ανάσα…

Πότε επιστρέφεις;
Έχω την αίσθηση της επιστροφής σου στα χείλη μου επάνω.
Έχω τον παλμό της καρδιάς σου στα ξύλινα παγκάκια μιας οδού παραλιακής.

Έχω γύρει.
Κάθε νύχτα γέρνω.
Κάθε πρωί σηκώνομαι για να μπορώ πάλι να γύρω.

Άκου τους χτύπους της καρδιάς μου…
Ακαθόριστα χτυπούν.
Θαρρείς πως θέλει εκείνη να σπάσει.
Την έχω φυλάξει σε μαντήλι λευκό.
Ήταν κάποτε λευκό.
Θα έλεγα πως έχει αίμα γεμίσει μα τα δάκρυα είναι πιο πολλά.

Θέλω να κοιτάξω ψηλά, όπως πρώτα.
Βαθιά ν’ ανασάνω πάλι όπως πρώτα.
Μα τίποτε πως πρώτα δεν μπορεί να είναι.
Θα ‘ναι όλα μετά από εσένα.
Τα μετά που πρέπει να υπάρχουν με σκοτώνουν.

Βήμα βήμα θα υπάρξουν κι αυτά.
Μ’ ακούς;
Θα υπάρξουν.

Έχω ακόμα τα χέρια στο πρόσωπο μου.
Αν κάποιος τ’ ακουμπήσει είναι σα να με κοιτάζει στα μάτια.
Δε φοβούμαι τα άσχημα μου.
Το πόσο πολύ υπάρχεις μέσα μου φοβάμαι.
Εκείνο προσπαθώ να κρύψω πίσω από χαμόγελα, αλκοόλ κι εξομολογήσεις.

Θυμούμαι ακόμα εκείνο το παιδί που έτρεχε μέσα μου ντυμένο ένα λευκό φουστάνι και παπούτσια τρία νούμερα παραπάνω.
Έγινε γυναίκα εκείνο το κορίτσι.
Και πόσο πολύ πονάει τώρα…

4 σχόλια:

jacki είπε...

Υποκλίνομαι..
Εκείνο το γιασεμί να σκύβεις να το μυρίζεις που και που.. Να του δίνεις πνοή..
Μη μαραθεί..
Να είσαι καλά..
Θα είμαι κι εγώ..
Έτσι λέω απόψε..

elenitheof είπε...

"Το πόσο πολύ υπάρχεις μέσα μου φοβάμαι."
Κάποια πρόσωπα που τ' αγαπήσαμε πολύ και έκλεψαν την καρδιά μας μένουν για πάντα μέσα μας ό,τι και να κάνουμε για να τα ξεχάσουμε ή ακόμα κι αν νομίζουμε πως τα ξεχάσαμε.
Αυτό το ποίημα με πόνεσε πολύ! Αχ! μου θυμίζει τα δικά μου δράματα και κλάματα του παρελθόντος!
Γιάννη μου, είσαι υπέροχος! Εκφράζεις πολλούς με αυτό τον τρόπο γραφής!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Έτσι να λες πάντοτε.
Εγώ το λέω, που δεν το κατάφερα.

Να το μυρίζεις το γιασεμί, κι εκείνο ανταποδίδει την ευτυχία, να το θυμάσαι.
Την πνοή εκείνο θα σου την δώσει…
Κι έτσι ποτέ δεν θα μαραθεί…

Είμαι κι εγώ καλά.
Τώρα πια…

Ε, Jacki μου;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μέσα μας πάντοτε Ελένη μου.
Μα όπως λέει κι ένα πρόσωπο σημαντικό πολύ για εμένα
«Φτάνει πια, ως εδώ τα δάκρυα για εκείνους που δεν έκαναν τον κόπο να μας καταλάβουν»

Δεν είναι ποιήματα όμως.
Λέξεις άναρχες είναι ή αν το θέλεις λέξεις μιας ψυχής αναρχικής…
Κι εκείνη νιώθω πως την εκφράζουν…