Από τις αναμνήσεις μιας Παρασκευής παράπλευρα της Πλατείας Συντριβανίου

Έφερα τα χέρια στο πρόσωπο μου.
Άλλη μια φορά δεν έφθασε το νερό να πάρει μακριά όσα νιώθω.
Άλλη μια φορά το νερό ανοίγει τους πόρους του προσώπου μου και ζητούν την ύπαρξη σου.
Πως ξεδιψάζεις ένα τέτοιο πρόσωπο;
Τι βάζεις στους ανοιχτούς πόρους επάνω που φωνάζουν ώστε να μην πληγιάσουν από το δάκρυ;

Το ρολόι, χτυπάει κάθε ώρα την απουσία.
Σπασμωδικά σπρώχνει την ζωή μου στο πέρασμα του.
Περνά από πέτρινα στενά και με χτυπάει.

Τι ώρα φθάνεις;
Τι ώρα φεύγεις;
Δεν γνωρίζω πια.
Εκείνο που γνωρίζω είναι των χρώμα των απουσιών σου επάνω στους δρόμους της απελπισίας μου.

Κοίταξε με.
Έχω εκείνο το γιασεμί φυλαγμένο στα δύο μου χέρια.
Σε κάθε μου ταξίδι, κάθε μου κίνηση, σκέψη, ανάσα…

Πότε επιστρέφεις;
Έχω την αίσθηση της επιστροφής σου στα χείλη μου επάνω.
Έχω τον παλμό της καρδιάς σου στα ξύλινα παγκάκια μιας οδού παραλιακής.

Έχω γύρει.
Κάθε νύχτα γέρνω.
Κάθε πρωί σηκώνομαι για να μπορώ πάλι να γύρω.

Άκου τους χτύπους της καρδιάς μου…
Ακαθόριστα χτυπούν.
Θαρρείς πως θέλει εκείνη να σπάσει.
Την έχω φυλάξει σε μαντήλι λευκό.
Ήταν κάποτε λευκό.
Θα έλεγα πως έχει αίμα γεμίσει μα τα δάκρυα είναι πιο πολλά.

Θέλω να κοιτάξω ψηλά, όπως πρώτα.
Βαθιά ν’ ανασάνω πάλι όπως πρώτα.
Μα τίποτε πως πρώτα δεν μπορεί να είναι.
Θα ‘ναι όλα μετά από εσένα.
Τα μετά που πρέπει να υπάρχουν με σκοτώνουν.

Βήμα βήμα θα υπάρξουν κι αυτά.
Μ’ ακούς;
Θα υπάρξουν.

Έχω ακόμα τα χέρια στο πρόσωπο μου.
Αν κάποιος τ’ ακουμπήσει είναι σα να με κοιτάζει στα μάτια.
Δε φοβούμαι τα άσχημα μου.
Το πόσο πολύ υπάρχεις μέσα μου φοβάμαι.
Εκείνο προσπαθώ να κρύψω πίσω από χαμόγελα, αλκοόλ κι εξομολογήσεις.

Θυμούμαι ακόμα εκείνο το παιδί που έτρεχε μέσα μου ντυμένο ένα λευκό φουστάνι και παπούτσια τρία νούμερα παραπάνω.
Έγινε γυναίκα εκείνο το κορίτσι.
Και πόσο πολύ πονάει τώρα…