στη Sylvia
Έχω χτυπήσει, φωνάζω την μητέρα.
Μικρό παιδί είμαι ακόμα, στα οκτώ
και φοβάμαι το αίμα.
Δεν πονάω.
Ποτέ δεν πόνεσα στο σώμα.
Στην ψυχή πονάω.
Με πονούν τα λόγια, οι πράξεις, οι ατυχίες.
Οι αποτυχίες μου.
Δεν έχω μεγαλώσει ακόμα.
Παίρνω από το χέρι την ξαδέρφη
δύο χρόνια μεγαλύτερη.
Κατεβαίνουμε στο βενζινάδικο
έχει ψυγείο με παγωτά και είναι καλοκαίρι.
Με ζεσταίνει ακόμα εκείνο το πιάσιμο των χεριών
με δροσίζει το παγωτό.
Μιλάμε στο τηλέφωνο.
Πονάει, πονάμε και οι δύο.
Χανόμαστε στις λύπες μας.
«Σ’ αγαπώ» της λέω πριν κλείσει η γραμμή
και δακρύζω.
απο το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος... δεύτερη γραφή
8 σχόλια:
Ναι,υπάρχουν ακόμη άνθρωποι,ψυχές
που σταλάζουν στη ψυχή σου ρανίδες,ανάσες,στη θλίψητου ατέλειωτου διαδρόμου τις καθημερινότητας.Σ"ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ Ηχε,
που υπάρχεις πλεον σ"αυτόν
τον διάδρομο, για να κάνεις τη διαφορά!!!!!!!!!!!
Το παιδί που φωλιάζει στην ζεστή αγκαλιά της ψυχής,θεματοφύλκας των αναμνήσεων της πρώτης Αγάπης, του δειλού έρωτα ,της καθαρής ανάσας της νιότης,του χρόνου που γίνεται "λόγος", ¨"πλάγιος λόγος"και κρατά σημειώσεις ΄"αντοχές" στο διηνεκές.
Αυτό το παιδί μου ψιθύρισε σήμερα τους στίχους σου ι ήταν υπέροχοι.
Δροσερό το κλοκαίρι σου !!!
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr
Μόνο τα παιδιά αντέχουν ακόμα να πονάνε στην ψυχή
Μόνο τα παιδιά νιώθουν πραγματικά τη λύπη
Μόνο τα παιδιά αφήνονται στα μικρά καθημερινά "θαύματα" και τα εκτιμούν,σαν τη δροσιά ενός παγωτού
Μόνο τα παιδιά σου απλώνουν το χέρι για να κλείσεις μέσα το δικό σου
Μη μεγαλώσεις...
Κι εμένα όλα αυτά με πονούν..
Μα δες τα γόνατα μου δυνατά..
Δεν έχουν άλλο πληγές..
Καλό βράδυ..
Δε γνωρίζω αν εκείνο που κάνει την διαφορά είναι εκείνα που κάποιος γράφει ή εκείνη η ψυχή που μπορεί και νιώθει…
Καλώς όρισες Ίλυ του χρόνου.
Λυγερή μου
όπως επιθυμούμε να είναι.
Ηλιόλουστο, καυτό, δροσερό… για την εναλλαγή των αισθήσεων και των σκέψεων…
Πασχίζω να φυλάξω νέα την ψυχή μου, μα εκείνη μεγαλώνει…
Αν κάνει όμως και περάσει από καραμελάδικο, τα χέρια απλώνει κι όποια έχει τσέπη την γεμίζει…
Ξεχειλίζουν τα γλυκά…
Μικρή μου Jacki, όσο κι αν δυναμώνουν τα γόνατα, με την ψυχή που έχεις, δεν το γλυτώνει το αιώνιο της παιδικής ηλικίας….
Να ξημερώνεις όμορφα…
Δημοσίευση σχολίου