Η φθορά του χρόνου

Συναρπάζει την ψυχή μας η φθορά του χρόνου
μόνο όταν αγγίζει το κορμί μας
μια στενοχώρια απέραντη συμβάλει στη σκουριά του…

Εκχώρηση ευτυχίας

Μας κατατρέχουν τα δανεικά της ψυχής
τα σχισμένα της ρούχα
οι παλιές της φωτογραφίες
η ακούσια εκχώρηση ευτυχίας
στους πλεονέκτες
που σπατάλησαν κάθε πτυχή της.

Μας φοβίζουν οι υγρές νύχτες
ξεβάφουν τις βαθιές πληγές
φανερώνοντας βασανιστικά
την ετοιμόρροπη ζωή μας.

Μιλώ για εσένα

Μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου


Πρέπει να μάθω να μιλώ για εσένα
σε χρόνο παρελθόντα
μόνο που έτσι με δυσκολεύουν οι λέξεις

κι έρχεται η φωνή σου
από συνεντεύξεις παλιές
και ηχογραφήσεις
και φωνάζει «εδώ είμαι»
κι έτσι είναι

μόνο που πρέπει τώρα να μετράμε
τις μέρες της απουσίας σου.

Το πρόσωπο του καθρέφτη

Μας κυκλώνουν σκέψεις τις νύχτες
μικροί σπαραγμοί όσων χάθηκαν.
Παύουν όμως μπροστά στις λέξεις
φοβούνται το άλλο τους πρόσωπο
εκείνο του καθρέφτη
εκείνο που επίμονα κοιτάζει
και ζητά στο τέλος της μέρας
λογαριασμό.

Αυτή η δεύτερη ύπαρξη μας
είναι που φοβόμαστε
και κλείνουμε σ’ ένα χαρτί
δίχως λέξεις.

Πέτρινα ίχνη

Καίει ο Ιούλιος
την τελευταία μας σπορά
κόκκινα τα μάτια
γύρω μας σκαλωσιές
χτίζουν ένα κόσμο νέο
δίχως εμάς
μόνο ότι ζήσαμε
ότι θυμόμαστε
ότι φύλαξε η ψυχή
μ’ αυτό απομένουμε
γύρω μας κλαγγές
συριγμοί
ήχοι ενός κόσμου
π’ αλλάζει τις γειτονιές του
τα χρώματα
τους ανθρώπους
που έζησαν την ερημιά του.

Ίχνη πέτρινα
αφήνουμε στο χρόνο
κι όνειρα λησμονημένα
στο κυνηγημένο παρελθόν μας.

Καμιά φορά

Καμιά φορά
ανοίγει εκείνη η πόρτα
που μας κρατάει αποκομμένους
από τους ανθρώπους.

Κρύβονται σε κελιά μικρά
- το αρνούνται πεισματικά -
έχουν στη πλάτη έναν σταυρό
χάνουν τον ύπνο τους
γερνούν
νηστεύοντας τη ζωή τους.
Παραμιλούν τις νύχτες
γέρνουν στις παλιές τους καρέκλες
θρηνώντας
τις ράγες τους που σκούριασαν
κι άλλο δεν αντέχουν.

Μοιάζουμε οι άνθρωποι κατά βάθος
κι ας είναι αλλιώτικα
τα κελιά που μονάζουμε.

Κλειστές πόρτες

Μονάζουμε στις ζωές μας
πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες
τα μικρά χαμόγελα στους φίλους
στους γείτονες ένα κάποιο νεύμα
προσμένουμε κάθε βράδυ
το κελάηδημα του καναρινιού
ή του σκύλου το παιχνίδι
μακριά απ’ όλους εκείνους
που το ένα και τίποτα τους
ορθώνουν στη ψυχή μας
μολύνοντας
κάθε κυβικό αέρα
θολώνοντας κάθε δρόμο διαφυγής.

Σιωπητήριο

Κάποιο σιωπητήριο προσμένουμε
να γαληνέψει η νύχτα
πίσω της ν’ αφήσει
βιβλία κλειστά και γράμματα
ρούχα ιδρωμένα κι άρβυλα
παλιές διαταγές.

Ο σκοπός μονάχα
«αλτ τι σύ» θα φωνάξει
στο άκουσμα των βημάτων
κι ύστερα σιωπή.

Ξεχνούμε σε κάθε σιωπητήριο
πως οπλίζουν τα όπλα
πως κλείνουν στην προσοχή τα πόδια
πως χάθηκε η ζωή μας
σε μιαν αναφορά.

Χρόνια τώρα ψηλαφούμε τον καιρό
με κάποιες τάχα ευτυχισμένες αναμνήσεις.

Στρατιωτικό Νοσοκομείο

Απόγευμα Τετάρτης
δίχως καλοκαίρι στα μάτια
κοιτάζω τα πρόσωπα
ότι δεν αρρώστησε
αρρωσταίνει
κι ότι έζησε ελπίζοντας
η αδιαφορία το σκοτώνει.

Εξομολόγηση

Ανάμεσα στις λέξεις
υπάρχει μια κατ’ επίφαση ειρήνη

καταλαμβάνουν το χώρο τους
τοποθετούν τα σημεία στίξης 
κι αργά το βράδυ
όταν οι σελίδες
σκεπάζουν η μία την άλλη
μαχαιρώνονται
κάτω απ’ τα κλειστά φωτά

κάπως έτσι
γεννήθηκε η εξομολόγηση.

Ξαπλώναμε στην ταράτσα

Ξαπλώναμε στην ταράτσα τα καλοκαίρια
κοιτάζαμε τ’ αστέρια
μιλούσαμε για εκείνα που θέλαμε να ‘ρθουν.
Μύριζε η γειτονιά ροδάκινο
απ’ την απέναντι ροδακινιά
και παιδική ευτυχία.
Η ανεμελιά του καλοκαιριού
κ' η αιωνιότητα της παιδικής ηλικίας
κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό
μπροστά μας ο κάμπος
άπλωνε τα σπαρτά του
ως την άκρη του ορίζοντα
ως εκεί
που έφθανε κ’ η ψυχή μας.

Λέξεις μικρές

Δεν έχω άνεση με τους ανθρώπους
ας όλοι πιστεύουν το αντίθετο.

Μαθαίνω τη σιωπή απ’ τις λέξεις
τις νύχτες απ’ τα τρένα
άλλοτε έρημα
κι άλλοτε
ασφυκτικά γεμάτα με αγνώστους
κι οι σταθμοί, ξένοι οι περισσότεροι.

Κλείνω σε λέξεις μικρές
απλές στιγμές
μα ίσως σπουδαίες.

Έτσι με γνώρισαν όσοι θέλησαν
έτσι χάθηκαν όσοι δεν μπόρεσαν
και τα χέρια σφιγμένα πάνω στο χαρτί
να μετρούν αποστάσεις
ανάμεσα στα γράμματα
αποστάσεις
ανάμεσα στους ανθρώπους.

Παλιές πληγές

Με ποδιά
στις σχολικές φωτογραφίες
με στολή στις επόμενες
απ’ τα δεκαεννιά κι έπειτα
δύο επι δύο για ταυτότητα
και τα αντίγραφα αρκετά.
Να μη ξεχνώ.
Τα κλειστά κουτιά
τα πλοία που φεύγουν
δίχως επιστροφή
τα τρένα που κάνουν
τον τελευταίο τους τραμπαλισμό
τα νέα σπίτια
τις παλιές κλειδωμένες πόρτες.
Να μη ξεχνώ.
Τις πρωινές αναφορές
τα σκονισμένα άρβυλα
τις σκέψεις που πονούν
στο τέλος της μέρας.

Τώρα πια
έγινα ένα με τις λέξεις
για τούτο ματώνουν πάλι
οι παλιές πληγές.

Τα τετράδια των απουσιών

Γεμίζουν τα τετράδια των απουσιών
μα εμείς
επιστρέφουμε στις παιδικές μας μνήμες
ανασαίνουμε απ’ αυτές
φυλούν προσεχτικά
την ανεμελιά της ψυχής μας
τις σκανδαλιές
τα όνειρα
τις τύψεις για κάτι
που ίσως δεν έπρεπε.

Τα ροδάκινα της απέναντι αυλής
ευωδιάζουν ακόμη
τα καρπούζια του κάμπου
έχουν την ίδια γλυκιά γεύση.

Όμως τα τετράδια γεμίζουν
κ’ οι σιωπές μας πληθαίνουν
επίλογος
μιας ζωής πληθωρικής.

Σωπαίνουν οι άνθρωποι

Σωπαίνουν οι άνθρωποι
απέναντι στα μεγάλα τους όνειρα
πρόσωπα μοιάζουν
λαξευμένα σε μάρμαρο
δεν αντιδρούν στο πέρασμα της ζωής
μήτε στη φθορά της.

Λιγοστεύουν μονάχα
καθώς γέρνουν επάνω τους τα φεγγάρια
δακρυσμένα από έρωτα
ολοστρόγγυλα και μεγάλα.

Το ημιυπόγειο της Νικολάου Πλαστήρα

Έγινε αποθήκη
το ημιυπόγειο της Νικολάου Πλαστήρα
πετάχτηκαν τα κεριά του
τα χαρτιά που ξεχάσθηκαν στο τραπέζι
κλείστηκαν σε κούτες τα βιβλία
κι αφέθηκαν στο χρόνο.

Άλλαξαν οι νύχτες
χρόνια ξενιτεμένες
μιλούν για άλλα όνειρα
για άλλες διαδρομές.

Και τ’ άρβυλα φθαρμένα
τους απομένει λίγο ακόμη να φορεθούν
κανένα σπίτι δε τα χωρά
καμιά ψυχή.

Ο ήχος τους μόνος
και ξένος
έμαθε να πονά και να ριζώνει
στα χνάρια της κάθε ημέρας
σβήνοντας κάθε ανάμνηση όμορφη.

Προθάλαμος στρατιωτικού νοσοκομείου

Οι λυπημένες μορφές των νοσοκομείων
οι ξεχασμένες απ’ τη ζωή τους
κι απ’ τις χαρές της
στέκουν κοιτάζοντας μιαν άλλη ζωή
ελπίζοντας σ’ ένα ξημέρωμα
δίχως το λευκό των σεντονιών
δίχως τη σιωπή των θαλάμων
την παγωνιά των εξεταστηρίων.

Οι λυπημένες μορφές
οι ξεχασμένες κι απ’ τη ζωή τους
στα δίχως αύριο λόγια
των νυχτερινών τους εξομολογήσεων
ελπίζουν ακόμη
σε μιαν ελπίδα ξεθωριασμένη.

Ανείπωτες λέξεις

Οι ανείπωτες λέξεις μας κατατρέχουν
αχρηστεύουν τη μέθοδο της αναπνοής μας
σβήνουν μουδιασμένες τις νύχτες
αφήνουν μία αίσθηση κενού στα στήθη
αρνούμενες πεισματικά την αθανασία
μιας εξομολόγησης νυχτερινής.

Επιλεκτική μνήμη

Έβρεξε απόψε, ημέρα Κυριακή
ημέρα εξομολόγησης των παιδιών
μετά τη λειτουργία
μα η μνήμη λειψή, επιλεκτική
θυμάται μόνο τα λυπημένα
ξεπλύθηκαν απ’ τη βροχή
τα τραπέζια της Κυριακής
τα φορτωμένα δέντρα του χωριού
τα παλιά μας παιχνίδια
οι μουσικές του καλοκαιριού
τα σχολικά λευκώματα.

Κάθε Κυριακή

φεύγοντας από την εκκλησία
ένας παλιός συμμαθητής
τραβάει το σκοινί της καμπάνας
σα για μνημόσυνο των περασμένων ημερών
και το φεγγάρι
χαλασμένο πιά
προσμένει τη στιγμή της απολησμονιάς

για ν' ανατείλει.

Βλέπω το φόβο

Βλέπω το φόβο όταν σωπαίνω
φοβούνται οι ώρες
φοβούνται οι νύχτες μη ξαποστάσω
και δεν έχω τίποτε πια να πω με τα πουλιά

κουβαλώ τη μνήμη των ημερών
εκείνων που έζησα
κι εκείνων που μου διηγήθηκαν
άνθρωποι που σχεδόν χάθηκαν
με βαραίνουν στην πλάτη
στις σκέψεις
στα βήματα

δεν οδηγώ
φοβάμαι τις σκέψεις που με παίρνουν

φοβάμαι τις πόρτες που ανοίγουν
και πίσω τους υπάρχει ένας κόσμος σκοτεινός
κι έτσι
σωπαίνω
να μη σκορπίσω
από αδέξιους ανέμους.

Τώρα πια

Τώρα πια γνωρίζω
τους ήχους των έρημων σπιτιών
το χρώμα της σιωπής
το βλέμμα των απελπισμένων
τα βήματα όσων φεύγουν
τις ελπίδες όσων επιστρέφουν
τα δάκρυα, τα ξενύχτια

τα νυχτολούλουδα
που αφήνουν το άρωμα τους
έξω απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα μας.

Σιωπές

Είναι εκκωφαντικές οι σιωπές
μας σπάζουν σε κομμάτια
άλλα μιλούν φωνάζουνε φως
κι άλλα προσεύχονται
καρτερικά στο σκοτάδι μας.

Επιστρέφουμε πάντα

Επιστρέφουμε πάντα 
στο σπίτι των παιδικών μας χρόνων.

Ο πατέρας νέος
κορίτσι η μητέρα
τα δέντρα στην αυλή
με τη λεπτή σκιά τους
δροσίζουν δειλά τα καλοκαίρια μας
τα γύρω σπίτια γεμάτα γέλια
και παιδικές φωνές
το πρωί θα περάσει ο φούρνος
το απόγευμα ο Σταύρος με τα ποτά
τη Τρίτη το παζάρι
τα παιχνίδια στην αποθήκη με τα εργαλεία
στο μικρό αποθηκάκι
στον πέρα μαχαλά.

Ως τον πέρα μαχαλά τα όνειρα μας
οι ελπίδες, οι αγωνίες μας
ως την άκρη του κόσμου
του δικού μας παιδικού κόσμου.

Υποσχέσεις του χρόνου

Η σκάλα άδεια πίσω απ’ τους ανθρώπους
λίγα τριαντάφυλλα σε παλιούς τενεκέδες
η νύχτα θα κρύψει το λερωμένο πάτωμα
θα κρύψει το πέρασμα μας από το χώρο
αυτό που προσδοκούσαμε μας πρόδωσε
χάθηκε στο πιο διψασμένο μας όνειρο
κι η νύχτα, κλεισμένη έξω απ’ το χρόνο
ζωγραφίζει κύκλους συμμετρικούς
κύκλους κόκκινους, κύκλους μαύρους
πάνω απ’ τα σύννεφα
πέρα απ’ τα παλιά μας σπίτια
απ’ τα κουρασμένα παιδικά μας δωμάτια
η θλίψη μονάχα των ματιών μας
φωτίζει τον πέτρινο ουρανό
και τα μάτια των γειτόνων κλειστά
θαρρείς καθρέφτες που δεν έχουν
τίποτε να καθρεφτίσουν κι αργοσβήνουν
στις σκονισμένες υποσχέσεις του χρόνου.

Κάθε που νυχτώνει

Μόνο το πρόσωπο έμεινε πάνω στο σταυρό
τούτο δεν τόλμησε κανένας να τ’ αγγίξει

κάθε που νυχτώνει
κλαίει για τη μοναξιά των ανθρώπων.

Μεγάλη Δευτέρα

Πετάει από πάνω μας ο Απρίλης
το πανωφόρι του χειμώνα
πάνω απ’ τους ώμους
φανερώνεται η εικόνα
της παιδικής μας ηλικίας
κουβαλάει τις εξηγήσεις
για όσα χάσαμε στη ζωή μας
για όσα μέσα μας έσταξαν 

μια στάλα κερί σα δάκρυ
ένα δάκρυ σα χίλιες λύπες.
Βραδιάζει
κι ο κόσμος απαράλλαχτος
μέσα μας ταξιδεύει
δίχως εισιτήριο κι άλλοτε
δίχως κανένα προορισμό
κρατημένος καλά
από τ’ απομεινάρια του χειμώνα
και τις πιο βαθιές μας σιωπές.

Μεγάλη Έξοδος

Μια μέρα θα χαθεί
μέσα από τα χέρια μας το θαύμα
θα έχουμε εκπέσει του παραδείσου
η δίψα θα οδηγεί την ψυχή μας
τα πετεινά τ’ ουρανού
θα δείχνουν το δρόμο
για την Μεγάλη Έξοδο

και πίσω μας
κάποιος θα γυρίζει ανάποδα
τους δείκτες του μεγάλου ρολογιού
ελπίζοντας μια βροχή
να βυθίσει τα ίχνη
μες στη βλαστήμια του χρόνου.

Εν σκηνές δικαίων

Απριλίου τρεις
κι οι νύχτες της σιωπής απέραντες
παλιώνουν την ψυχή
ασπρίζουν τα χνάρια της πριν τα σβήσουν.

Σε μια κλωστή κρατάμε την ισορροπία της ζωής μας.

Ερημώνουν οι άνθρωποι
ερημώνουν κι οι πόλεις που ζούμε.
Θα χάσουμε τις ώρες, τις μέρες μας
μόνο η τάξη η παιδική μας θα μείνει
κι οι πρώτες λέξεις που μάθαμε
η φθαρμένη μπάλα στην αυλή
λίγες κάρτες που ανταλλάσσαμε παιδιά
και τα διπλωμένα ρούχα της παρέλασης.

Και η κλωστή τεντωμένη
στο χείλος του γκρεμού η ζωή μας.

Απριλίου τρείς
κι οι νύχτες απέραντες της σιωπής μας.
Εν σκηνές δικαίων
όσα εξομολογηθήκαμε στα γραπτά μας
τώρα αναπαύονται.

Θητεία

Μου έμειναν δύο σεντόνια
ένα κύπελο, πιρούνι και κουτάλι
ένας υπνόσακος παλιός.

Τριάντα χρόνια θητεία ως τώρα
τίποτε άλλο δεν κράτησα από δάκρυα.

Εκτός σχεδίου

Ζούμε εκτός σχεδίου
με παπούτσια λερωμένα
φθαρμένα στο πάνω μέρος
με ρούχα ιδρωμένα
δε χρειάζεται ομπρέλα η ψυχή μας
μόνη ανεβαίνει στον ήλιο
και κατεβαίνει
μόνη μετράει τις εικόνες πίσω απ’ τις λέξεις
και μόνη πλουτίζει στη φτώχια των ημερών.

Ζούμε εκτός σχεδίου
έχουμε τα χέρια ψηλά σηκωμένα
μόνο για ν’ αγγίξουν εκείνα τον ήλιο
να λιγοστέψουν την απόσταση με το φως
να συγκρατήσουν την αίσθηση
από το πέρασμα του αγέρα
να μετρήσουν τις αποστάσεις
μεταξύ των ανθρώπων
να μετρήσουν τις ζωές μας.

Ζούμε εκτός σχεδίου
ενός κόσμου παράνομου.

Η προσμονή της Άνοιξης

Την προσμέναμε την Άνοιξη
μα ράγισε πριν το ξημέρωμα

τώρα, άνθη κερασιάς πεσμένα
και φύλλα νιόβγαλτα
μας περιμένουν
στη στροφή του δρόμου
και μια μεγάλη, πέτρινη
ανυπέρβλητη σιωπή
στην καρδιά της νύχτας.

Λυπημένοι Άνθρωποι

Καθημερινά συναντούμε λυπημένους ανθρώπους
κρυμμένους πίσω απ’ ένα χαμόγελο
απ’ ένα μικρό χωρατό
η ζωή τους ολάκερη διαβάζεται μέσα στα μάτια τους.

Σα διψάσεις, κανένα νερό δε θα μερέψει την ανάγκη σου
παρά μόνο το δάκρυ τους.

Κάθε πρωί

“Ντύνομαι” κάθε πρωί, ένα γραφείο γωνιακό
κοιμίζω την κούραση μου στις λέξεις
επαναλαμβανόμενες εκείνες με κοιτάζουν
κι ούτε που φαντάζονται οι περαστικοί
πόσο βαθιά τρυπάει το βλέμμα τους.

Η πίσω πλευρά του καθρέφτη

Ένα πρόσωπο άλλο να μας περιμένει
στην πίσω πλευρά του καθρέφτη
μας κοιτάζει στα μάτια
κοιτάζει το χρόνο τους να φεύγει
τον ουρανό να στέκει παγωμένος
πάνω απ’ τη ψυχή μας
σμίγουμε με το άγνωστο τις νύχτες
ανοίγουμε τις πόρτες της σιωπής
μπαίνει η βροχή
ριζώνει στα μάτια
μουσκεύει τον ίσιο της ζωής μας
κι η πίσω πλευρά του καθρέφτη
αθέατη στο χτύπο του ρολογιού
παραμονεύει το καθρέφτισμά μας.

Τελειότητα

Δεν αγγίξαμε ποτέ την τελειότητα
δεν το επιδιώξαμε άλλωστε
κρατιόμαστε από το χέρι και προχωράμε
από τον ήλιο
επιλέγουμε μια θέση στο σήμερα να ζήσουμε.