Είμαστε ότι ζήσαμε.
Οι λυπημένες σκέψεις στην άκρη του χρόνου.
Το λευκό σύννεφο στον γαλανό ουρανό.
Οι λίγες λέξεις πάνω στο χαρτί.
Είμαστε η σκουριά της σιωπής
που κράτησε τα όνειρα στη γη
κι ολοένα διψούν για λίγο ουρανό.
Τετάρτη 3 Απριλίου 2024
Ότι ζήσαμε
Πέμπτη 21 Μαρτίου 2024
Ζώντας στην απουσία
Τώρα
έχει ο ύπνος λιγοστέψει
τα μάτια παραδομένα
στο κόκκινο φως του θαλάμου
αρνούνται να κοιτάξουν τα χρόνια
το φθινόπωρο μέσα τους
κάλυψε κάθε ίχνος
με φύλλα και με βροχή.
Ζώντας στην απουσία
έμαθαν την κίνηση του ανέμου
πάνω στο σπασμένο ξάρτι
δεν πονούν τα μάτια
δεν κλαίνε
σεργιανίζουν μονάχα τις εικόνες τους
στα χρόνια που έφυγαν
ρυτιδώνοντας τις αναμνήσεις.
έχει ο ύπνος λιγοστέψει
τα μάτια παραδομένα
στο κόκκινο φως του θαλάμου
αρνούνται να κοιτάξουν τα χρόνια
το φθινόπωρο μέσα τους
κάλυψε κάθε ίχνος
με φύλλα και με βροχή.
Ζώντας στην απουσία
έμαθαν την κίνηση του ανέμου
πάνω στο σπασμένο ξάρτι
δεν πονούν τα μάτια
δεν κλαίνε
σεργιανίζουν μονάχα τις εικόνες τους
στα χρόνια που έφυγαν
ρυτιδώνοντας τις αναμνήσεις.
Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024
Έχουνε μνήμη τα σπίτια
Έχουνε μνήμη τα σπίτια
έτσι, κάθε που νυχτώνει
ξεπροβάλουν
οι κουρασμένες μορφές των κάδρων
και συνεχίζουν
εκείνο το παλιό παιγνίδι με τα χαρτιά
που άφησαν στη μέση
σκουπίζουν τον καφέ
που χύθηκε στο μάρμαρο της κουζίνας
καθώς ψήνονταν.
Έχουνε μνήμη τα σπίτια
ηχούν οι παλιές μας κουβέντες
τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα
έχουν ακόμη
το περίγραμμα του προσώπου μας
στο νοτισμένο τζάμι.
Μόνο εκείνο το παλιό γραμμόφωνο
προσμένει στο σαλόνι
ένα χέρι να το γυρίσει.
έτσι, κάθε που νυχτώνει
ξεπροβάλουν
οι κουρασμένες μορφές των κάδρων
και συνεχίζουν
εκείνο το παλιό παιγνίδι με τα χαρτιά
που άφησαν στη μέση
σκουπίζουν τον καφέ
που χύθηκε στο μάρμαρο της κουζίνας
καθώς ψήνονταν.
Έχουνε μνήμη τα σπίτια
ηχούν οι παλιές μας κουβέντες
τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα
έχουν ακόμη
το περίγραμμα του προσώπου μας
στο νοτισμένο τζάμι.
Μόνο εκείνο το παλιό γραμμόφωνο
προσμένει στο σαλόνι
ένα χέρι να το γυρίσει.
Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2024
Αποχαιρετισμοί
μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου
επέμενες τόσο να κεράσεις
σα να γνώριζες
πως δε θα είχες άλλη ευκαιρία.
Ήμασταν στη παλιά μου γειτονιά
την ακόμη δική σου
«λίγο πιο πάνω είμαι, θα περπατήσω»
επέμενες και γι’ αυτό
σα να μην ήθελες
σπαραξικάρδιους αποχαιρετισμούς.
Αθήνα 20 . I . 24
Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2024
Τα φύλλα πεθαίνουν καθώς τ’ αγγίζεις
Τα φύλλα πεθαίνουν καθώς τ’ αγγίζεις
γίνονται σκόνη στην ερημιά τους.
Ο ουρανός λειψός, δανεικός
αφημένος στην άκρη ενός κόσμου
που δε θυμάται και δε διψά πιά.
Και τα δέντρα, έτσι γυμνά
βγαίνουν πιο πάνω από τα σπίτια
πιο πάνω απ’ όσα γυρέψαμε
πιο πάνω απ’ τα όνειρα
και τις ζωές μας.
γίνονται σκόνη στην ερημιά τους.
Ο ουρανός λειψός, δανεικός
αφημένος στην άκρη ενός κόσμου
που δε θυμάται και δε διψά πιά.
Και τα δέντρα, έτσι γυμνά
βγαίνουν πιο πάνω από τα σπίτια
πιο πάνω απ’ όσα γυρέψαμε
πιο πάνω απ’ τα όνειρα
και τις ζωές μας.
Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2023
της Εμμέλεια
Σωπαίνουμε τώρα
καθώς πια δε μιλάς
δε ψελλίζεις πια το «Happy Birthday to You»
τρέχεις μονάχα
με τα καινούργια σου παπούτσια
ν’ αγγίξεις το ουράνιο τόξο
σε τόπους που μόνο οι άγγελοι φθάνουν.
Πίσω απ’ το φως του φεγγαριού
νοικιασμένο σπίτι η ζωή μας
δίχως φως πια στα σκοτεινά του δωμάτια
δίχως στολίδια στις μέρες που θα έρθουν.
Κοιτάμε τώρα πια το ηλιοβασίλεμα
μ’ άλλα μάτια
μακριά απ’ τα δικά σου
και δίχως το γέλιο σου.
Στο βάθος του δρόμου
σ’ ένα ταξίδι δίχως αποσκευές
δίχως όνειρα
θ’ αποχαιρετίσουμε τα φύλλα της ψυχής σου
που σκόρπισαν
και πίσω πιά δε γυρίζουν.
καθώς πια δε μιλάς
δε ψελλίζεις πια το «Happy Birthday to You»
τρέχεις μονάχα
με τα καινούργια σου παπούτσια
ν’ αγγίξεις το ουράνιο τόξο
σε τόπους που μόνο οι άγγελοι φθάνουν.
Πίσω απ’ το φως του φεγγαριού
νοικιασμένο σπίτι η ζωή μας
δίχως φως πια στα σκοτεινά του δωμάτια
δίχως στολίδια στις μέρες που θα έρθουν.
Κοιτάμε τώρα πια το ηλιοβασίλεμα
μ’ άλλα μάτια
μακριά απ’ τα δικά σου
και δίχως το γέλιο σου.
Στο βάθος του δρόμου
σ’ ένα ταξίδι δίχως αποσκευές
δίχως όνειρα
θ’ αποχαιρετίσουμε τα φύλλα της ψυχής σου
που σκόρπισαν
και πίσω πιά δε γυρίζουν.
Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2023
Βροχές του Νοέμβρη
Μένουμε γυμνοί στις βροχές του Νοέμβρη
απροετοίμαστοι πάντα
μετρούμε τις σταγόνες
μετρά η μέσα μας φωνή
τις σιωπές μας.
Κι ώρα μεσάνυχτα
- πάντα μεσάνυχτα -
αργοσαλεύουν σκέψεις
που σκούριασαν στο πέρασμα του χρόνου.
Με τα σπασμένα χέρια τους
χαράζουν στους τοίχους της ψυχής μας
όνειρα ύπνου μεσημβρινού
μικρές στεντόρειες κραυγές
που κρύβουν μέσα τους το όνομα μας.
Έχουμε κατά βάθος ξεχάσει την ύπαρξη μας
σε κάθε μας κίνηση
ο θόρυβος της λύπης
συνοδεύει τα βήματα μας.
απροετοίμαστοι πάντα
μετρούμε τις σταγόνες
μετρά η μέσα μας φωνή
τις σιωπές μας.
Κι ώρα μεσάνυχτα
- πάντα μεσάνυχτα -
αργοσαλεύουν σκέψεις
που σκούριασαν στο πέρασμα του χρόνου.
Με τα σπασμένα χέρια τους
χαράζουν στους τοίχους της ψυχής μας
όνειρα ύπνου μεσημβρινού
μικρές στεντόρειες κραυγές
που κρύβουν μέσα τους το όνομα μας.
Έχουμε κατά βάθος ξεχάσει την ύπαρξη μας
σε κάθε μας κίνηση
ο θόρυβος της λύπης
συνοδεύει τα βήματα μας.
Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2023
Θα ‘ρθει ένα Σάββατο
Μας κρατάνε οι μνήμες
μέσα στα γυμνά πολυβολεία
με τα πρησμένα πόδια
πατάμε κάτω τις προδομένες μέρες.
Κανείς δε πιστεύει πως πονάμε
κανείς δε πιστεύει πως στερεύει κι άλλο η ψυχή μας.
Ο αγώνας μεγάλος να κρατηθούμε
να φυλάξουμε ακέραιο ότι μας έσωσε
τόσες και τόσες φορές
σε τόσες και τόσες πολιορκίες.
Το χαμόγελο μας.
Κι έχουμε φυλαγμένο στη τσέπη του χιτωνίου
ένα γράμμα παλιό
μετρημένο σε όλες του τις διαστάσεις
διαβασμένο
πότε κρυφά και πότε μεγαλόφωνα.
Ανάμεσα στις λέξεις του η ψυχή μας.
Και θα ‘ρθει ένα Σάββατο
που θα ‘χει πάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου
κι εμείς, αποκαμωμένοι από τις κλαγγές των όπλων
θα προσευχόμαστε για εκείνη τη σωτηρία
που πάντα ελπίζουμε πως θα ‘ρθει
κι όμως ξεχνούμε να σπρώξουμε
προς εκεί την ψυχή μας.
μέσα στα γυμνά πολυβολεία
με τα πρησμένα πόδια
πατάμε κάτω τις προδομένες μέρες.
Κανείς δε πιστεύει πως πονάμε
κανείς δε πιστεύει πως στερεύει κι άλλο η ψυχή μας.
Ο αγώνας μεγάλος να κρατηθούμε
να φυλάξουμε ακέραιο ότι μας έσωσε
τόσες και τόσες φορές
σε τόσες και τόσες πολιορκίες.
Το χαμόγελο μας.
Κι έχουμε φυλαγμένο στη τσέπη του χιτωνίου
ένα γράμμα παλιό
μετρημένο σε όλες του τις διαστάσεις
διαβασμένο
πότε κρυφά και πότε μεγαλόφωνα.
Ανάμεσα στις λέξεις του η ψυχή μας.
Και θα ‘ρθει ένα Σάββατο
που θα ‘χει πάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου
κι εμείς, αποκαμωμένοι από τις κλαγγές των όπλων
θα προσευχόμαστε για εκείνη τη σωτηρία
που πάντα ελπίζουμε πως θα ‘ρθει
κι όμως ξεχνούμε να σπρώξουμε
προς εκεί την ψυχή μας.
Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2023
Νύχτες στην πόλη
Είναι γιατί δε μπορώ να ξεχάσω
για τούτο τις νύχτες τριγυρνώ στην πόλη
ξυπόλητος όπως όσοι ξέχασαν τα λογικά τους
σε μια στιγμή του χρόνου
και ξεμάκρυναν ξεχνώντας το πού και το γιατί
για τούτο ζωγραφίζω στους τοίχους
πουλιά αποδημητικά
για τούτο μια μέρα
θα μείνουν μόνο οι λέξεις οι γραμμένες
σε χαρτί λευκό, τσαλακωμένο
και δύσκολα θα βγαίνουν απ’ τα χείλη σας οι λέξεις
λυγμοί και βόγγοι
καθώς θα μαθαίνετε ανάγνωση απ’ την αρχή
και τη ζωή.
για τούτο τις νύχτες τριγυρνώ στην πόλη
ξυπόλητος όπως όσοι ξέχασαν τα λογικά τους
σε μια στιγμή του χρόνου
και ξεμάκρυναν ξεχνώντας το πού και το γιατί
για τούτο ζωγραφίζω στους τοίχους
πουλιά αποδημητικά
για τούτο μια μέρα
θα μείνουν μόνο οι λέξεις οι γραμμένες
σε χαρτί λευκό, τσαλακωμένο
και δύσκολα θα βγαίνουν απ’ τα χείλη σας οι λέξεις
λυγμοί και βόγγοι
καθώς θα μαθαίνετε ανάγνωση απ’ την αρχή
και τη ζωή.
Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2023
Σώπασαν οι δρόμοι
Σώπασαν οι δρόμοι
απέμειναν σβηστοί οι φανοστάτες
νυχτερινά ταξίδια που δεν άρχισαν
και χάθηκαν στο βούρκο οι προσδοκίες τους
στάζει δάκρυα ακόμη η ψυχή μας
φυλλοροεί
απέμεινε μόνο
το τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη
να μαρτυρά το τέλος
της πιο αθώας μας ηλικίας.
απέμειναν σβηστοί οι φανοστάτες
νυχτερινά ταξίδια που δεν άρχισαν
και χάθηκαν στο βούρκο οι προσδοκίες τους
στάζει δάκρυα ακόμη η ψυχή μας
φυλλοροεί
απέμεινε μόνο
το τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη
να μαρτυρά το τέλος
της πιο αθώας μας ηλικίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)