Μας κρατάνε οι μνήμες
μέσα στα γυμνά πολυβολεία
με τα πρησμένα πόδια
πατάμε κάτω τις προδομένες μέρες.
Κανείς δε πιστεύει πως πονάμε
κανείς δε πιστεύει πως στερεύει κι άλλο η ψυχή μας.
Ο αγώνας μεγάλος να κρατηθούμε
να φυλάξουμε ακέραιο ότι μας έσωσε
τόσες και τόσες φορές
σε τόσες και τόσες πολιορκίες.
Το χαμόγελο μας.
Κι έχουμε φυλαγμένο στη τσέπη του χιτωνίου
ένα γράμμα παλιό
μετρημένο σε όλες του τις διαστάσεις
διαβασμένο
πότε κρυφά και πότε μεγαλόφωνα.
Ανάμεσα στις λέξεις του η ψυχή μας.
Και θα ‘ρθει ένα Σάββατο
που θα ‘χει πάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου
κι εμείς, αποκαμωμένοι από τις κλαγγές των όπλων
θα προσευχόμαστε για εκείνη τη σωτηρία
που πάντα ελπίζουμε πως θα ‘ρθει
κι όμως ξεχνούμε να σπρώξουμε
προς εκεί την ψυχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου