...ένα πρώιμο απόγευμα καλοκαιριού...

Συμβαίνει καμιά φορά

να σκοντάφτεις στο πόδι του ανέμου

που κουβαλάει εν’ άρωμα γιασεμιού

απ’ τ’ απέναντι περιβόλι.

 

Κι εμείς, μητέρα

που είχαμε ξαπλώσει από νωρίς.

έμοιαζαν τα παιδικά μας κρεβάτια

να μικραίνουν

σ’ ένα πρώιμο απόγευμα καλοκαιριού.

Πάσχιζες να μας κοιμήσεις

μα το σπίθισμα του λουλουδιού

στα όργανα τα αισθητήρια της όσφρησης

φούντωνε τις αισθήσεις

νιώθαμε να σκιρτά το σώμα.

 

Κι αλήθεια, μητέρα

από τα σχήματα που έπαιρναν οι σκιές

και γέμιζαν τους τοίχους του δωματίου

θυμάσαι ποια φύλαξα ατόφια στην μνήμη;

 

Ήταν εκείνου του τρελού

που έπλεκε στεφάνια για τον έρωτα

ισορροπώντας στα φτερά του ανέμου

καθώς εκείνος

μπερδεύονταν στα παιδικά μας μαλλιά.