Συμβαίνει, φορές φορές...

Συμβαίνει, φορές φορές, να στέκεσαι σε μια πλατεία πυκνόφυτη μ’ αρώματα να πηγαίνουν και να ‘ρχονται στ’ ανοιχτά σου ρουθούνια μα εσύ να είσαι πλημυρισμένος από το λιβάνι και το θυμίαμα της απέναντι σου εκκλησίας και τούτο δίχως να έχεις φθάσει κοντά της, δίχως να έχεις ανέβει ακόμα τα πλατιά, πολλά και μαρμάρινα σκαλοπάτια της.

Παραμένουν αργά τα βήματα, βγαλμένα θαρρείς από παραμύθι που είχε πει ένα βράδυ η γιαγιά σε χρόνια που φυλάχθηκαν καλά στα άλμπουμ των φωτογραφιών, ώσπου φθάνεις και υψώνεται μπροστά σου η μεγάλη ξύλινη πόρτα αφήνω έξω από τον χώρο τα ανοίκεια λόγια, τα ψεύτικα, την ελλιπή αγάπη, την υποκρισία, φυλάσσοντας εντός πρόσωπα κουρασμένα, οστεωμένα από νηστεία και προσευχή, την αληθινή σου αγάπη, τα όνειρα, τις υποσχέσεις τις αληθινές σου, τις ελπίδες σου.

 

Στέκεσαι εκεί, έχοντας μπροστά σου υψωμένες τις ξύλινες πόρτες, σκέπτεσαι αν πρέπει εκείνο το βήμα να κάνεις, σκέπτεσαι αν πρέπει να μείνεις πίσω περιμένοντας το ένα και μεγάλο σημάδι για το τι πρέπει να κάνεις.

 

Κάποια στιγμή την απόφαση παίρνεις και προχωράς.

Και πες μου τότε, για ποιο ζητάς συγχώρεση, για τα πολλά που έκανες και κατά βάθος τα χάρηκες ή για τον έναν Άνθρωπο που πόνεσες, και είχε πρωτύτερα πονέσει πολύ, γιατί απλά δεν τόλμησες να σωπάσεις και τώρα πονάς μα δίχως να θεραπεύεις τον δικό του πόνο;