Είπα, άλλο δεν θα δακρύσω πια.
Φτάνουν τα δάκρυα, περίσσεψε το πρήξιμο στα μάτια.
Πως είναι να γέρνεις σε μια αγκαλιά θέλω να θυμηθώ.
Να αφήνεις το χέρι σου στα χέρια ενός ξένου
κι ας κοιτάξει σε δύο στιγμές την ζωή σου ολόκληρη
με ένα και μόνο άγγιγμα.
Θαρρώ “να αφεθώ” πως λέγεται ή πιο σωστά
”να παραδοθώ”.
Και είναι τόσος ο καιρός που νιώθω την ανάγκη.
Μα όλο σκοντάφτω στα “πρέπει” και τα “μη”.
Είπα, άλλο δεν θα δακρύσω πια.
Μα πήρε ο ουρανός να βρέχει, να μου κρύψει τα δάκρυα.
* * * * *
Κόπασαν πια.
Μια φωνή αγαπημένη με πήρε από το χέρι.
Έχουν την δύναμη αυτή
οι άνθρωποι που κατοικούν στην καρδιά μου.
Φτάνουν τα δάκρυα, περίσσεψε το πρήξιμο στα μάτια.
Πως είναι να γέρνεις σε μια αγκαλιά θέλω να θυμηθώ.
Να αφήνεις το χέρι σου στα χέρια ενός ξένου
κι ας κοιτάξει σε δύο στιγμές την ζωή σου ολόκληρη
με ένα και μόνο άγγιγμα.
Θαρρώ “να αφεθώ” πως λέγεται ή πιο σωστά
”να παραδοθώ”.
Και είναι τόσος ο καιρός που νιώθω την ανάγκη.
Μα όλο σκοντάφτω στα “πρέπει” και τα “μη”.
Είπα, άλλο δεν θα δακρύσω πια.
Μα πήρε ο ουρανός να βρέχει, να μου κρύψει τα δάκρυα.
* * * * *
Κόπασαν πια.
Μια φωνή αγαπημένη με πήρε από το χέρι.
Έχουν την δύναμη αυτή
οι άνθρωποι που κατοικούν στην καρδιά μου.
22 σχόλια:
ειναι τοσο σημαντικοι ολοι αυτοι οι ανθρωποι που ηρεμουν τις ζωες μας :)
πολυ ομορφο κ το χειρόγραφό σου :)
Το σωπαστικό της ψυχής μας...
Σ' ευχαριστώ πολύ Elf μου :-)
"Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου".
Φταίει η ψυχή που δεν ξεχνά και που ματώνει εύκολα φταίει
το γιατί θα πρέπει πάντα να υπάρχει κάποιος που να την πονά
δεν το κατάλαβα και μήτε που ποτέ θα το καταλάβω.
Μα παράπλευρα της πλατείας Συντριβανίου!!!
Ήχε μου.. Θα χαμογελάμε σε όλα τα όμορφα που μας αξίζουν και είναι μπροστά μας.. και είναι μέσα μας..
Ο ουρανός φτιάχτηκε για να τον φτάσουμε..
Και όπως πολύ σοφά είπε ο Μάρκες.. (στο είπα θαρρώ)
Κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά μας..
Αυτοί που τα αξίζουν δε θα μας κάνουν ποτέ να κλάψουμε..
Δες πως φωτίζεται όλο το είναι μαε με ένα χαμόγελο.. Με μια αφή..
Καλό βράδυ.
Εκεί, παράπλευρα, εκεί τα πιο όμορφα και τα πιο παράλογα…
Έχεις δίκιο σε όσα μου είπες.
Ο δικός μου ουρανός είναι ο απέναντι μου άνθρωπος…
Και ναι, το πιο απλό χαμόγελο είναι το πιο όμορφο φως.
Να ξημερώνεις όμορφα Jacki μου!
Ήχε Πλάγιε. και Μοναδικέ...
Μπορεί να μου λείπει το θάρρος
έχω όμως τη γενναιοδωρία
να σου στείλω το παρακάτω ποίημα.
"ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΕΤΡΑΔΙΟ" Βαγγέλης Βαζαίος
Δυο Σφίγγες θηλυκές κλέβουν το μέλι
και τον καρπό σου
και σου κόβουν το κορμί σε δυο κομμάτια,
λεμονόκουπα στημένη,
το ένα λίγο ως καθόλου,
το άλλο πολύ.
Κι εσύ που χρόνια αναζητάς,
πως γίνεται το ν' αγαπάς μαζί
το ίδιο χρώμα σε άλλο τόνο,
πρωί τη δύση βράδυ την ανατολή!
Μάθε πως βγαίνεις μεθυσμένος
χωρίς να πιεις στάλα ποτό
και πως μπορείς απ΄ το νερό να βγεις βρεμένος
και πως μπορείς να βγεις στεγνός.
Κι αφού η ζωή σου είναι μικρή,
σαν μπλε τετράδιο σχολικό,
για να χωρέσεις χίλιες σκέψεις στοιβαγμένες
που σου λιανίζουν το μυαλό,
γράψε δυο λέξεις,
γράψε δυο λέξεις σε δυο σελίδες.
Γράψε ΘΑ ΜΕΙΝΩ
κι αν θέλεις μείνε,
γράψε ΘΑ ΦΥΓΩ
και σήκω ΦΥΓΕ.
Κι εσύ που χρόνια αναζητάς,
πως γίνεται το ν' αγαπάς
μαζί το ίδιο χρώμα σε άλλο τόνο,
πρωί τη δύση βράδυ την ανατολή.
Μην απαντάς σε αινίγματα
που δεν ζητούν να ερωτηθούν,
αφού η ουσία είναι να ζεις το καθετί.
Ζήσε το τώρα,
τώρα γιατί.
Είναι η ζωή σου μικρή,
μικρό τετράδιο μπλε σχολικό,
κι εσύ που ψάχνεις να χωρέσεις χίλιες σκέψεις
στοιβαγμένες που σου λιανίζουν το μυαλό.
Γράψε δυο λέξεις σε δυο σελίδες.
Γράψε θα μείνω κι αν θέλεις μείνε.
Γράψε θα φύγω.
Σήκω και φύγε.
Υ.Γ.: με καθησυχάζει το γεγονός
πως όποτε κάνεις κέφι
μπορείς να διαγράψεις το σχόλιο.
Έμαθα στο πέρασμα του χρόνου να μεθώ από ήχους, αρώματα και χρώματα, να μεθώ από το πέρασμα του αγέρα μέσα απ’ τα μαλλιά μου κοιτάζοντας από την όχθη το νερό του ποταμού καθώς εκείνο κυλούσε χορεύοντας απ’ τις πότε μικρές και πότε μεγάλες του ρουφήχτρες.
Έμαθα να πονώ και να χαίρουμαι, να χαιρετίζω τα σύγνεφα καθώς έφερναν βροχή - λατρεύω με έναν τρόπο παρανοϊκό τις βροχές- εκείνο το πρώτο όμως είναι που επαναλαμβάνεται διαρκώς.
Ο χρόνος είναι ένα παιγνίδι που δεν κερδίζουμε ποτέ, έλεγα πάντοτε.
Δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε από εκείνον παρά μόνο το πέρασμα του.
Κι αν περιμένω κάποτε να περάσει είναι που αφανίζω εκείνα που με πονούν.
Το αστείο είναι πως πάντοτε έγραφα ανασαίνω αφού είχα πάρει την ανάσα και την είχα γευθεί ως το τέλος της.
Όταν ήταν να γράψω για τον πόνο, προϊδέαζα την ύπαρξη του για να πονέσει λιγότερο και πίστεψε με το πετυχαίνω ακόμα.
Κι αν γράφω τόσα πολλά εδώ, κι ακόμα περισσότερα λυπημένα, είναι που δεν μπορώ να εξηγήσω μήτε και σε μένα πως γίνεται και το κάθε τι της καθημερινότητας μου καθώς μεταφέρεται στο χαρτί βγάζει εικόνες ανθρώπινης επαφής.
Άλλοτε πόνου άλλοτε μίσους άλλοτε αναζήτησης.
Δεν κατάλαβα ποτέ πως γίνεται και μήτε που θα καταλάβω.
Όσο για τα σχόλια δεν σβήνω ποτέ τίποτε.
Αν ψάξεις θα βρεις και κάποιον που με βρίζει πολύ καιρό πριν…
Να είσαι καλά.
Αφέσου
Παραδώσου
Ξέχνα τα πρέπει
Μα και τα μη
Κι αν ματώσεις;
Δεν έχει σημασία
Σημασία έχει πως τα έζησες
Όλα.Και τα καλά.Και τα άσχημα
Κι αν η φωνή που απ΄το χέρι σε παίρνει είναι προσώπου αγαπημένου,πάει να πει...
πως υπάρχει ακόμα ελπίδα
Καληνύχτα
υ.γ.είσαι καλύτερα;
πάντοτε υπάρχει Anima μου...
στην μέσα τσέπη του σακακιού κ' ίσως για τούτο κάποτε να την ξεχνάμε...
είμαι καλύτερα...
καλό ξημέρωμα σου ευχομαι
Δεν την ξεχνάμε καλέ μου
Πάντα κάτι θα μας την υπενθυμίζει
Ένας ψίθυρος.Ένα βλέμμα.Μια αφή
Ένα χαμόγελο.Μα κι ένα δάκρυ...
χαίρομαι..ειλικρινά
κάποιες στιγμές γίνεται κι αυτό ειδάλως εκείνα που μου γράφεις δεν θα μας το θύμιζαν...
Η τύχη μας είναι οι φίλοι.
Άνθρωποι κρυμμένοι στους ανθρώπους.
Σκάλα για τους Αγγέλους της φαντασίας μας.
Φύλακες. Γητευτές. Οδηγοί. Παρηγοριά.
Ελευθερία.
Περπάτα όσο σου κρατούν το χέρι, άφοβα.
Όλοι οι προορισμοί είναι το ίδιο όμορφοι σαν φίλοι κατοικούν στις γειτονιές.
Καλησπέρα.
Έτσι
ή
τουλάχιστον κάπως έτσι...
Καλή καληνύχτα
Τούτο έμαθα να προσπαθώ Άγγελε μου, μόνο που μου έμαθαν να περπατώ και με τα χέρια γυμνά από αγγίγματα…
Δίχως στηρίγματα.
Είτε γιατί ήταν πολύ μακριά και δεν το προσπάθησα είτε γιατί το αρνήθηκαν κάποια άλλα…
Κι όμορφα πολύ το λές «Όλοι οι προορισμοί είναι το ίδιο όμορφοι σαν φίλοι κατοικούν στις γειτονιές»
Όμορφο ξημέρωμα να έχεις.
Κάπως έτσι είναι πάντοτε Anima μου…
Όμορφο ξημέρωμα να έχεις.
Ωραίο ποίημα. Τόσο συναισθηματικό, τόσο βαθύ...
Παράπλευρα της πλατείας συντριβανίου;; Ααααα...!!
Καλημέρα καρπούζινη!
Κατι τέτοιες στιγμές είναι που χαρίζουν νόημα και ομορφιά στη ζωή μας.. όταν τα χέρια και οι καρδιές των ανθρώπων ενώνονται.. όταν αναπάντεχα και απρόσμενα ένα χέρι σου χτυπάει τον ώμο και σου λέει "ψιτ φιλαράκο δεν είσαι μόνος"
Πανέμορφος ο γραφικός σου χαρακτήρας.. υπέροχο σημείωμα..
Χαίρομαι που το ένιωσες έτσι Δήμο!!
Κυριακάτικη και πολύ καθυστερημένη καλησπέρα Καναρίνι μου!!!
Σταγόνα μου θα συμφωνήσω μαζί σου όμως πόση διάθεση έχουν αλήθεια οι άνθρωποι να κάνουν κάτι τέτοιο;
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Δημοσίευση σχολίου