Βρίσκομαι παρέα μ’ ένα Καναρίνι, μια Νεράιδα και μια Σαγήνη…
Μετράμε μπύρες, σκέψεις, λέξεις δεν μετράμε και δάκρυα.
Έχω καιρό να περάσω τόσο όμορφα.
Δεν με νοιάζει τι έχω και τι δεν έχω, είμαι εδώ και είμαι ζωντανός…
Είμαι εδώ και κάνω εκείνο που λατρεύω.
Συζητώ.
Καταλαβαίνω και με καταλαβαίνουν.
Αφουγκράζομαι τα πάντα.
Απορροφώ κάθε τι που υπάρχει στον χώρο.
Οι άνθρωποι μου είναι.
Οι ελπίδες μου.
…και είμαι ευτυχισμένος…
Μετράμε μπύρες, σκέψεις, λέξεις δεν μετράμε και δάκρυα.
Έχω καιρό να περάσω τόσο όμορφα.
Δεν με νοιάζει τι έχω και τι δεν έχω, είμαι εδώ και είμαι ζωντανός…
Είμαι εδώ και κάνω εκείνο που λατρεύω.
Συζητώ.
Καταλαβαίνω και με καταλαβαίνουν.
Αφουγκράζομαι τα πάντα.
Απορροφώ κάθε τι που υπάρχει στον χώρο.
Οι άνθρωποι μου είναι.
Οι ελπίδες μου.
…και είμαι ευτυχισμένος…
10 σχόλια:
Μ' αρέσει που είσαι ευτυχισμένος..
Πάντα έτσι να είσαι..
Πάντα.
ποσο ομορφα βιωνονται οι σιωπες και οι λεξεις παρεακι με ψυχες που δεν χρειαζεται να πουν πολλα...
λιγες ματιες...μουσικες...λιγο αλκοολ που τα κανει ολα πιο ευκολα και ειναι αρκετα...
αγγιγματα στα χερια και κρυφα δακρυα διαβαζοντας γραμμενες σκεψεις της στιγμης που περναει αλλα δεν χανεται...
πως να χαθει οταν σημαδευεται ετσι...;
να εισαι ευτυχισμενος...
να θυμασαι ενα βραδυ παραπλευρα της πλατειας συντριβανιου...
νεραιδενια φιλια σε σενα καλε μου!!!
Να είσαι κάθε στιγμή έτσι ευτυχισμένος
Με δικούς σου ανθρώπους
Που σε καταλαβαίνουν
Μέσα απ΄τη σιωπή
σαν τους μιλάς
και σαν εκείνοι αποκρίνονται
σιωπώντας
Να ζωγραφίζετε τα όνειρα
και να σμιλεύετε την ελπίδα
Για να μετράτε
Ό,τι...Όσο...
Τα πάντα
Που πάει να πει
Πως είστε ακόμα ζωντανοί...
Πολλά φιλιά
υ.γ.Θα έρθω,δε θα έρθω;;;;
"Οι άνθρωποί μου είναι.
Οι ελπίδες μου."
Τι όμορφα που το ένιωσα αυτό.
Οι φίλοι είναι πράγματι, οι άνθρωποί μας, οι ελπίδες μας.
Πώς τα λες καμιά φορά όλα, μέσα σε δυο σειρές!
Φεγγάρι πεπόνι σου στέλνω
Το πάντα, jacki μου, είναι για όσο θα προσπαθώ, να είσαι σίγουρη μονάχα πως προσπαθώ…
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Ναϊάδα μου ήρθε τη στιγμή που το χρειαζόμουν, από την Κυριακή ως τα σήμερα διαρκώς εκεί επιστρέφω για να ζήσω, και ναι, ευτυχία αισθάνθηκα εκείνο το βράδυ.
Κι με κατηγορήσουν για υπερβολικό….
Μη μου βάζεις δύσκολα Anima μου…
Αυτοί δεν είναι οι άνθρωποι μας;
Ότι λέμε απλώνουν τα χέρια και το συλλέγουν κι ότι εκείνοι λέγουν τα δικά μας απλώνουμε για την δική μας συλλογή…
Πως αλλιώς; (όπως λέει και μια φίλη;)
Θα έρθεις, θα έρθεις…
Κι εμείς Σαλονικιώτικο χαλί θα στρώσουμε καταγής…
Πεπόνι φεγγάρι, χαμόγελο καρπούζι και πώς να μην ανοίξω μανάβικο στο τέλος Καναρίνι μου πες μου…
Όχι, αν μπορείς πες μου!!!
Είναι και κάποια χαμόγελα που μας κάνουν κι αισθανόμαστε όμορφα, τα θυμάσαι;
Τα θυμάμαι!
υ.γ. Και ναι... για ένα χαμόγελο, θα έχω και θα το λέω, θα το καμαρώνω!
Με ένα και μόνο χαμόγελο Καναρίνι μου, όταν εκείνο από την ψυχή μας βγαίνει άρα και φανερώνει τα όσα εκείνη νιώθει, ανοίγουμε τις πιο μεγάλες πόρτες!!!
Δημοσίευση σχολίου