Αναμέτρηση

Αναμετριόμαστε με το χρόνο
ένα δάκρυ μουσκεύει τις αναβολές μας

επιστρέφουμε στα παλιά μας γραπτά
η απουσία μας μέσα απ’ τις λέξεις
η μορφή της σιωπής μας
η σιωπή της λησμονιάς μας.

Ο θόρυβος της απουσίας

Σωπαίνουμε μέσα απ’ τις λέξεις μας
με άρθρα τυφλά προσφωνούμε
ανθρώπους που έγιναν άγνωστοι.
Πυροβολούμε τα ψηλά μας τείχη
την ώρα που όλοι έχουν πιά χαθεί.
Μας κυκλώνει ο χρόνος
αφήνει λειψά τα ποτήρια από νερό
αστείρευτη τη δίψα στα χείλη.
Και τ’ απόβραδο ζεστό
κατηφορίζει με ταχύτητα τη Λιοσίων.

Αύριο
θα θυμάσαι μόνο το θόρυβο της απουσίας
μέσα στην πολύβουη νύχτα.

Νυχτερινή περίπολος

Ένα παλιό τρανζιστοράκι η συντροφιά μου
σε κείνη την παλιά σκοπιά
έρημη τώρα
δίχως «αλτ τι συ»
δίχως δάκρυα
μόνο εκείνη η εικόνα
του μικρού στρατιώτη
που κοίταζε με αγωνία την ώρα
και πέρασαν τα χρόνια
κρυμμένα στη σκόνη
της νυχτερινής περιπόλου.

Πράσινη κλωστή

Βαραίνουν τα βήματα για το στρατώνα
στέγνωσε ο χρόνος
πέτρωσαν τα δάκρυα
απ’ έναν ήλιο σκληρό.

Εποχές που χάθηκαν περιμένοντας
το πέταγμα το παράξενο του σπουργιτιού
που δεν έγινε
και δεν έμαθε να δραπετεύει η ψυχή
απ’ τα πιο μικρά ανοίγματα στους τοίχους.

Με πράσινη κλωστή
υφαίνω μικρά αστέρια στον ουρανό
πριν γίνει η νύχτα ένα τραγούδι ξεχασμένο
πριν φύγουν σαν επισκέπτες μακρινοί
οι άγγελοι που με προφύλαξαν.

Περασμένες μορφές

Από το βάθος του καθρέφτη
οι περασμένες μας μορφές
σβήνουν τα κεριά πριν ξημερώσει

κι απομένει μιαν ερημιά στο δωμάτιο
πίσω απ’ τις κλειδωμένες πόρτες
μη και περάσει το πρώτο φως

κ’ οι μέρες, ραγισμένες
ακολουθούν το παλιό μονοπάτι
που παίρνουν οι φωνές
πριν λησμονηθούν.

Χορεύουμε στη βροχή

Χορεύουμε στη βροχή
ξεγελάμε το θάνατο
με το γέλιο μας.

Όμως τα βράδια
όταν τα μάτια κλείνουν
έρχονται στη ψυχή μας
οι πιο μεγάλες απώλειες
και τότε είναι
που εκλιπαρούμε
για τη σωτηρία μας.

Πονεμένες λέξεις

Καθώς νυχτώνει
μαζεύουμε τις πονεμένες λέξεις
μένουν λευκά τα χαρτιά
σιωπηλά τα χείλη.

Γύρω μας περιπολούν
οι ανοιχτές πληγές μας
είναι ο μέσα μας χειμώνας
που δεν ανέχεται τη λησμονιά.

Οι οροφές των σπιτιών

Με τα χρόνια
χαμήλωσαν οι οροφές των σπιτιών
χαμήλωσε και το ανάστημα μας.

Τρίζουμε από το πέρασμα του αγέρα
παραπατούμε.

Κι ο δρόμος μας
δίχως φως
οδηγεί έξω από τα φύλλα
των ημερολογίων.

Η πιο μεγάλη μας απουσία

Χανόμαστε στη μνήμη
μπλέκουμε το σήμερα με το χθες
κι αυτό που κάποτε
μας κρατάει στη λογική
παγώνει
και τότε ξεπροβάλει το αιώνιο
μέσα απ’ την πιο μεγάλη μας απουσία.

Στην άκρη του φθινοπώρου

Έχουν τα βήματα πετρώσει
χίλιες νύχτες τώρα
απόκαμα ναυαγισμένος
σε λίμνες που δε γνώρισαν
καμία γαλήνη
κανένα παιδικό παιγνίδι στον όχτο.
Κάποια στιγμή
στερεύει η γη που μοιραζόμαστε
λιγοστεύει το νερό
και μόνο τα ποιήματα
λένε την αλήθεια.
Κ’ οι μέρες ορφανές από ήλιο
φθάνουν στην άκρη του φθινοπώρου
σα καράβια δαρμένα απ’ τον άνεμο
και ξαναρχίζουν
το παλιό μελαγχολικό τους τραγούδι.

Οκτώβρη μήνα

Έρχεται παγωμένος ο Βαρδάρης
Οκτώβρη μήνα
στο παγκάκι απόμεινε η σκιά μας
κι εμείς
δίχως σπίτι
δίχως το φεγγάρι
να φωτίζει το μικρό μας δωμάτιο
αρνούμαστε πιά τις λέξεις μας.

Η σιωπή καταπίνει τη ζωή μας
αφήνοντας ένα θάνατο μετέωρο
μέσα στα μάτια.

Θητεία

Λιμάνια αφημένα στο κύμα
ξενυχτισμένα απ’ τις κλαγγές των όπλων
φύλαξαν τα παλιά μου ρούχα
τα σχισμένα ποιήματα
τ’ αγυάλιστα άρβυλα.

Το ρολόι θα χτυπήσει στις πέντε
η στολή βαραίνει ολοένα στο διπλανό κάθισμα.

Το σκυλί με συνοδεύει στη βραδινή έφοδο
μια σιωπή διαπεραστική στις λέξεις μου
κι η τέταρτη μέρα της δημιουργίας λειψή.

Διψώ.

Τα στρατόπεδα έκλεισαν με τα χρόνια
δίχως νερό πια η μνήμη.

Διψώ.

Κι ο χρόνος αποκαμωμένος
γέρνει στις παλιές διαταγές
που ξόδεψαν την ψυχή μου.

Κι εκείνο το δέντρο της Ροδοπόλεως
ποτισμένο με τα δάκρυα
μιας νύχτας παγωμένης, βροχερής
κι αιώνιας…

Λέξεις αλλόκοτες

Λέξεις αλλόκοτες με βασανίζουν
κάθε χρόνο ίδια μέρα
μοιάζουν με νότες που δε βγαίνουν
με βήματα που δε βγάζουν πουθενά

και καθώς γέρνει πάνω μου το φεγγάρι
τούτο το ίδιο βράδυ
σταματάει ο κόσμος
και ξυπόλητος κατεβαίνω στη σιωπή.

Παλιά ημερολόγια

Μοιράσαμε τόσο ανεπιτήδευτα τις λέξεις
σαν ήμαστε παιδιά
τώρα σωπαίνουν οι νύχτες
τρέφονται απ’ τη μοναξιά μας
νικηθήκαμε από την παιδική μας επιθυμία
για κάτι αληθινό.

Κλέβουμε αθόρυβα ώρες
απ’ τα σκισμένα φύλλα των παλιών ημερολογίων
ελπίζοντας πως κάποτε θα επιστρέψουμε
σ’ εκείνη την παιδική ηλικία
να πάρουμε πίσω τις λέξεις
ν’ αφήσουμε γαλανό τον ουρανό
στην πιο αθώα μας εποχή.

Τα ρέστα

Τώρα πιά
μάθαμε να ζούμε με τις απουσίες μας
στον καθρέφτη
ν’ ανταμώνουμε το παλιό μας πρόσωπο
νέο ακόμη και χαμογελαστό.

Μα τις νύχτες
κάποιος μας καρφώνει εμφατικά
σ’ ένα ξύλινο μεγάλο σταυρό.
Κι ο χτύπος του σφυριού
ματώνει τις σιωπές
που κάποτε
μας κράτησαν ζωντανούς.

Τώρα πια
αδυνατούμε στα αυτονόητα
κι ότι έχει απομένει
είναι τα ρέστα της ψυχής μας.

Λυγίζουν οι λέξεις

Γραφείο γωνιακό
καταπίνει την καθημερινότητα μου.
Λυγίζουν οι λέξεις
λιτανεύουν έναν πόνο αλλόκοτο
σα μοναξιά.

Εκείνο το παιδί που υπήρξα κάποτε
στέκεται απέναντι και με κοιτάζει.
Κάθε που απλώνει το χέρι να με κρατήσει
μια ελπίδα γεννιέται μέσα μου.

Απουσία

Κατά βάθος φταίνε οι νύχτες
κρύβουν συστηματικά τα μάτια
κρατούν σιωπηλά τα χείλη.
Έτσι, παίρνει καιρό η αποκάλυψη
της απουσίας μας.

Το παλιό βιβλίο

Ξαποσταίνουν σιγά σιγά τα χρόνια μέσα στα μάτια
συνωστίζονται οι λυπημένες μέρες
σαν ήλιοι του μεσονυκτίου λάμπουν οι χαρούμενες
ξεχνούμε ονόματα
θυμόμαστε όμως τα παιδικά μας παιχνίδια.

Φυλλορροούν οι λέξεις των παλιών ημερολογίων
δυσκολεύονται κ’ οι σελίδες στο γύρισμά τους.

Οι τσάντες, αφημένες στο ίδιο δωμάτιο της ψυχής
με τα τελευταία βιβλία, τα δώρα του αποχαιρετισμού
κι ένα γράμμα που έμεινε αδιάβαστο.

Τα βράδια, ένα βιβλίο παλιό, χαμηλόφωνα μου μιλάει
γυρεύει κι εκείνο ανθρώπους
μα μέσα στις λειψές του σελίδες κανείς δεν υπάρχει
κι έτσι κανείς δεν αποκρίνεται

για τούτο μέσα του
διψάει ολοένα η μοναξιά.

Εκδοχές

Σε όλες μας τις εκδοχές
έχουμε μέσα μας τη μοναξιά
για τούτο τις νύχτες
πιο πολύ τότε
γυρεύουμε μιαν αγκαλιά.

Μέρες καλοκαιριού

Ήταν κι εκείνες οι μέρες του καλοκαιριού
που κατηφόριζες Αγία Τριάδα να μας δεις
δύο κουβέντες να πούμε
από εκείνες που σου έλειπαν
και τώρα μας λείπουν οι δικές μας.

Μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου

Ζωντανή μνήμη

Σημαδέψαμε τα σπίτια μας με λέξεις
νυχτερινές εξομολογήσεις που ρίζωσαν μέσα μας.

Ερημώνουν τα σπίτια
μένουν σφαλισμένα για χρόνια
μόνο ο αγέρας ταράζει την ερημιά των θυρόφυλλων τους.

Μέσα τους οι λέξεις μας, οι φωνές μας
φυλάνε ζωντανή τη μνήμη όσο ζούμε.

Πέτρινοι δρόμοι

Τα βήματα μας συμπληρώνει το σκοτάδι
αφήνουν έναν ήχο σκληρό
στους πέτρινους διψασμένους δρόμους
ριζώνει πίσω τους η σιωπή.

Άνθρωποι που δε μάθαμε πως να γνωρίσουμε
κι ερήμωσε μέσα μας ο χρόνος.

Αργά το βράδυ

Αργά το βράδυ, μετράμε τα χρόνια που έφυγαν
αφήνοντας πίσω τους μιαν αίσθηση ανεκπλήρωτου
μετράμε την έκταση της μοναξιάς που άφησαν
στις κουρασμένες μας αναμνήσεις.

Γύρω μας, οι πίνακες της ζωής που ζήσαμε
λιβάδια, πρόσωπα ανθισμένα, δακρυσμένα
σπίτια που έζησαν χαρούμενα και τώρα ερήμωσαν
πόλεις που έπνιξαν τα βήματα μας
και μια θάλασσα – τι θάλασσα Θεέ μου –
κι αλίμονο
το ανεκπλήρωτο κράτησε πίσω τα βήματα μας
και ζήσαμε έρημοι μες στους ανθρώπους.

Μας κατάπιε ο χρόνος

Μας κατάπιε ο χρόνος
κι ας έμειναν στο πρώτο τους χρώμα τα μαλλιά
αρυτίδωτα τα χέρια και το μέτωπο
χίλια χρόνια τώρα
η ψυχή μας λυγισμένη
πάνω στο κίτρινο χαρτί της
σαν σε φύλλα ημερολογίου
ζωγραφίζει κλουβιά
φυλακισμένα πουλιά
και θάλασσες τρικυμισμένες
και άπειρα ναυάγια μέσα τους.

Ότι ζήσαμε

Είμαστε ότι ζήσαμε.
Οι λυπημένες σκέψεις στην άκρη του χρόνου.
Το λευκό σύννεφο στον γαλανό ουρανό.
Οι λίγες λέξεις πάνω στο χαρτί.

Είμαστε η σκουριά της σιωπής
που κράτησε τα όνειρα στη γη
κι ολοένα διψούν για λίγο ουρανό.

Ζώντας στην απουσία

Τώρα
έχει ο ύπνος λιγοστέψει
τα μάτια παραδομένα
στο κόκκινο φως του θαλάμου
αρνούνται να κοιτάξουν τα χρόνια
το φθινόπωρο μέσα τους
κάλυψε κάθε ίχνος
με φύλλα και με βροχή.

Ζώντας στην απουσία
έμαθαν την κίνηση του ανέμου
πάνω στο σπασμένο ξάρτι
δεν πονούν τα μάτια
δεν κλαίνε
σεργιανίζουν μονάχα τις εικόνες τους
στα χρόνια που έφυγαν
ρυτιδώνοντας τις αναμνήσεις.

Έχουνε μνήμη τα σπίτια

Έχουνε μνήμη τα σπίτια
έτσι, κάθε που νυχτώνει
ξεπροβάλουν
οι κουρασμένες μορφές των κάδρων
και συνεχίζουν
εκείνο το παλιό παιγνίδι με τα χαρτιά
που άφησαν στη μέση
σκουπίζουν τον καφέ
που χύθηκε στο μάρμαρο της κουζίνας
καθώς ψήνονταν.

Έχουνε μνήμη τα σπίτια
ηχούν οι παλιές μας κουβέντες
τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα
έχουν ακόμη
το περίγραμμα του προσώπου μας
στο νοτισμένο τζάμι.

Μόνο εκείνο το παλιό γραμμόφωνο
προσμένει στο σαλόνι
ένα χέρι να το γυρίσει.

Αποχαιρετισμοί

μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου

Παραμονή Χριστουγέννων
επέμενες τόσο να κεράσεις
σα να γνώριζες
πως δε θα είχες άλλη ευκαιρία.

Ήμασταν στη παλιά μου γειτονιά
την ακόμη δική σου
«λίγο πιο πάνω είμαι, θα περπατήσω»
επέμενες και γι’ αυτό
σα να μην ήθελες
σπαραξικάρδιους αποχαιρετισμούς.

Αθήνα 20 . I . 24

Τα φύλλα πεθαίνουν καθώς τ’ αγγίζεις

Τα φύλλα πεθαίνουν καθώς τ’ αγγίζεις
γίνονται σκόνη στην ερημιά τους.

Ο ουρανός λειψός, δανεικός
αφημένος στην άκρη ενός κόσμου
που δε θυμάται και δε διψά πιά.

Και τα δέντρα, έτσι γυμνά
βγαίνουν πιο πάνω από τα σπίτια
πιο πάνω απ’ όσα γυρέψαμε
πιο πάνω απ’ τα όνειρα

και τις ζωές μας.