Είναι λίγες μέρες τώρα που δε βρίσκω το εισιτήριο για το επόμενο μου ταξίδι.
Όχι πως είναι κάτι ακριβό ή δύσκολο να επανεκδοθεί, αλλά να, είναι που δεν έμαθα να χάνω πράγματα, πόσο μάλλον εισιτήρια…
Έχω μια βαλίτσα, μικρού μεγέθους, όχι πολύ μικρού.
Στα σπλάχνα της κρύβει μερικές φορεσιές, ένα σίδερο ταξιδίου, λίγες σημειώσεις και κάποια μικροπράγματα.
Αν η διάρκεια είναι μικρή, την αλλάζω μ’ ένα σακ βουαγιάζ.
Ταξιδεύω τόσο συχνά που κάποτε δεν προλαβαίνω να μαζέψω την βαλίτσα.
Ίσως πάλι και να είναι που αγωνιώ να φύγω για το επόμενο μου ταξίδι.
Τούτο γίνεται από το 2000 μέχρι σήμερα.
Λατρεύω να βγάζω φωτογραφίες, είμαι απρόθυμος όμως στο να με βγάλουν.
Τελευταία δεν φωτογραφίζω σχεδόν καθόλου κι ας έχω την μηχανή σχεδόν πάντα μαζί μου.
Δεν έχασα το ενδιαφέρον μου για την φωτογραφία.
Μου αρέσει υπό συνθήκες να φωτογραφίζω, να κοιτάζω φωτογραφίες, να τις παρατηρώ…
Έκανα και μαθήματα φωτογραφίας στο νησί, σκοτεινό θάλαμο κι άλλα τέτοια.
Μου έμεινε νομίζω το σημαντικότερο.
Η προοπτική.
Η προοπτική των πραγμάτων, καμιά φορά, αλλιώς φαντάζει κι αλλιώς πραγματικά είναι.
Ξυπνάς το πρωί, έχεις κλειστό το πατζούρι, κι έτσι όπως ανοίγεις τα μάτια πιστεύεις πως είναι νύχτα ακόμα, γυρίζεις την πλάτη κι έτσι περνάει η ώρα.
Αργείς εσύ, αργούν τα παιδιά για το σχολικό, πρέπει τότε να τα μεταφέρεις εσύ στο σχολείο, εγκλωβίζεσαι σε μια κεντρική αρτηρία κάπου κοντά στην δουλειά, κι όταν τελικά φθάνεις οι περισσότεροι σε κοιτάζουν με ζήλια που κοιμήθηκες παραπάνω, οι άλλοι με συμπόνια, για εκείνον, τον έναν, που περιμένει με το σπαθί κρεμασμένο πίσω από την πόρτα να εκτονώσει το μίσος του για τους αργοπορημένους…
Άλλοτε πάλι ξυπνάς, ετοιμάζεσαι για την δουλειά, κι έτσι φρέσκος φρέσκος, με τα όμορφα χτενισμένα μαλλιά που ευωδιάζουν ακόμα από το σαμπουάν που χρησιμοποιείς τον τελευταίο καιρό, κατεβαίνει στον δρόμο και διαπιστώνεις πως επικρατεί μια παράξενη νωχέλεια στην πλάση γύρω σου.
Είναι Κυριακή πρωί κι εκείνο που σε ξύπνησε δεν είναι το ξυπνητήρι αλλά η καμπάνα της παρακείμενης εκκλησίας.
Α, μην απορείς, απλά συμβαίνει, και συμβαίνει πιο συχνά απ’ όσο μπορείς να φανταστείς.
Άλλοτε πάλι ξυπνάς κι όλα τριγύρω σου έχουν αλλάξει.
Έχουν αλλάξει όμως πραγματικά ή εσύ δεν μπορούσες να κοιτάξεις κατάματα την αλήθεια;
Η προοπτική των πραγμάτων σα να λέμε έχει να κάνει με τον ύπνο ή πιο σωστά με το ξύπνημα.
Όσο πιο γρήγορο, όσο πιο πρωινό δηλαδή, σου αφήνει το περιθώριο να κοιτάζεις την πλάση γύρω σου υπό ένα διαφορετικό φωτισμό, υπό την επήρεια όλων των χρωμάτων…
«Ξεχασμένη Αποσκευή» ερμηνεύει η Χαρούλα από τον δίσκος της «Οι μπαλάντες της Χαρούλας».
Χαμένο στην μνήμη μου, κι ανύπαρκτο στην δισκοθήκη που έφαγα τον τόπο για να το βρω.
Δώρο χθεσινοβραδινό, ανταμοιβή μιας ημέρας δύσκολης…
