Γεμίζουν τα τετράδια των απουσιών
μα εμείς
επιστρέφουμε στις παιδικές μας μνήμες
ανασαίνουμε απ’ αυτές
φυλούν προσεχτικά
την ανεμελιά της ψυχής μας
τις σκανδαλιές
τα όνειρα
τις τύψεις για κάτι
που ίσως δεν έπρεπε.
Τα ροδάκινα της απέναντι αυλής
ευωδιάζουν ακόμη
τα καρπούζια του κάμπου
έχουν την ίδια γλυκιά γεύση.
Όμως τα τετράδια γεμίζουν
κ’ οι σιωπές μας πληθαίνουν
επίλογος
μιας ζωής πληθωρικής.
2 σχόλια:
Βλέπω στις τελευταίες ετικέτες, ο λυπημένος καθρέφτης, κι αυτό από μόνο του με κάνει να νιώθω τη λύπη πρωτού διαβάσω.. Κάποτε θα γραφτεί και το όνομά μας σε ένα από αυτά τα τετράδια, μοναχά που δεν πάει ο νους μας για το όνομα του κατόχου.
Λένε, Καναρίνι μου, πως υπάρχει και το γραμμένο του καθενός μας.
Παρότι γραμμένο κάνει δε γνωρίζει τι ακριβώς γράφουν οι λέξεις του, κάνουν κάποτε για εμάς κάποιοι άλλοι μια μικρή μαντεψιά μα και πάλι είναι απλά υποθέσεις.
Όσο για το τετράδιο, ο καθένας στο δικό του, γράφει ονόματα που πολλές φορές δε φαντάζεται πως θα του άφηνε τέτοιο κενό η απουσία τους, έστω κι ο χρόνος, η απόσταση ή έστω η καθημερινότητα έχει ποτίσει με σιωπή την επαφή τους.
Δημοσίευση σχολίου