Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Ξύλινο αλογάκι

Μ’ ένα ξύλινο αλογάκι η βροχή καλπάζει μέσα στα μάτια μου και πέρα από αυτά.
Τάχα ο ερχομός του Φθινοπώρου είναι ή μια σκέψη που νύχτωσε πριν το ερχομό της;

Ένα ταξίδι ακόμα, μια λύπη, μια χαρά, εν’ αντάμωμα, ίσως…
Πώς να φθάσεις απ’ τη νύχτα στη μέρα δίχως θέση κενή να υπάρχει στο καμιόνι του χρόνου;

23 σχόλια:

eρωτακι είπε...

Για μιά κενή θέση... ίσως...

Καλημέρα..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μελαγχολικό, όπως και η διάθεση τούτο αλλά και κάθε φθινόπωρο...θα το συνηθίσουμε όμως, μαθημένοι είμαστε, ε, Ιωάννη μου;..θα το ξεπεράσουμε, δε θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω το καμιόνι.

Συγκλονιστική μουσική επένδυση του Θ. Μικρούτσικου και την αξεπέραστη φωνή της Χαρούλας..
Κι' εγώ δυνάμωσα τη μουσική στη διαπασών και ξανά και ξανά και ξόρκισα τη μελαγχολία...πήρα δύναμη ρε παιδί μου, άλλαξα διάθεση..
;-)

Φιλί γλυκό και Γλαρένιες αγκαλιές

Hδονικά Μοναχική είπε...

Μη λυπάσαι...

Hliaxtida είπε...

E με τόσες βροχές βαρεθηκα πια!!!!
ουφ!!!!

Hliaxtida είπε...

Ελπιζω οι φίλοι σου εδω να μην περνανε για πολυ τρελή...
αλλά σκασίλα μου, ετσι κι αλλιως εμεις εχουμε αλλη σχεση...χεχε
στοργής!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

eρωτάκι μου
η θέση η κενή πάντα κάποιον προσμένει να την γεμίσει…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου
μαθημένοι ήμαστε και τα καμιόνια ή επιβιβάζουν και παίρνουν μακριά ή πίσω σ’ αφήνουν…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηδονική μου
η λύπη πολλές φορές μας αναγεννά.
Το σκέφτηκες ποτέ σου;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρία μου
θα έρθει ο καιρός που μήτε βροχές θα υπάρχουν μήτε θάλασσες τρικυμισμένες.

Στοργής η σχέση μας όπως το είπες.

Θ. Βοριάς είπε...

Απ' τη σπασμένη οπλή
μετράς των δρόμων τις στιγμές
-στάζουν στα γυαλισμένα παπούτσια
του αγοριού.

Ξύλινες μέρες
έτοιμες να γίνουν προσανάμματα
στα χέρια του μικρού
θεού που ζήλευε
το ξύλινο αλογάκι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τρυπά ο ήχος της οπλής την σκέψη μου
από τα γύρω σπίτια φθάνει η οσμή του καιόμενου ξύλου

σιωπή

σιωπή

σιωπή

κι απ’ τα κλαριά της κρεμασμένη η υπόσχεση του απέραντου δρόμου

(Θα σου τηλεφωνήσω αύριο να σου πώ για την Τετάρτη)

Θ. Βοριάς είπε...

Θα περιμένω αδερφέ.
Καλή σου νύχτα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Όμορφη νύχτα να έχεις.

iLiAs είπε...

...αν είναι σκέψη θετική, φώτισε τη. Θα λάμψει Ήχε!

Καλό βράδυ και όμορφη βδομάδα να έχεις!

Βίκυ είπε...

Ένα ταξίδι ακόμα, μια λύπη, μια χαρά, εν’ αντάμωμα, ίσως…

Θα δούμε... τι και πώς και πότε και αν...

Φθινόπωρο. Κι ο χρόνος πάει με ή χωρίς.. Να είμαστε καλά μόνο. Όλοι καλά!

Καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Σ'ένα καρουζελ ζαλίζω τις λύπες μου
Κύκλοι στο χρόνο που έρχεται από το
πουθενά, πουλώντας ιστορίες...
Ξεχάστηκα διαβάζοντας το επιμύθιο...
κι η βροχή καλπάζει στα μάτια
Θολωμένες εποχές ανασαίνω κι
απομένω σε μια άγνωστη αναμονή...
Γεμίζω τις χούφτες μου νερό
και φτιάχνω βρόχινο τραγούδι...
Ξεγελώ...........

Fatale είπε...

Βρόχινη μελαγχολία,
καλπάζει το ξύλινο άλογο
και η σκέψη αλάργα βρέχεται...

Ήχε μου ,
.... πάντα γλυκά να μελαγχολούμε..

φιλιά

Μαρινα ..... είπε...

κι αν το φθινόπωρο δυσει πριν καν ανατείλει, αραγε στην άνοιξη ευθύς θα μεταβουμε;
με ξυλινο αλογακι η με μνημη ξυλινη ας ερθει η πολυπόθητη επιτελους άνοιξη....

κι αν το ταξίδι αναμεσα στην νύχτα και τη μέρα κενη θεση δίπλα του δεν είχε...ποιο άραγε μοναξια θα κραυγαζαμε;
ποιο δάκρυ θα τρεχε νοτισμενο να κάνει το σεντονι απο σιωπες ατέλειωτες και λυγμους μοναχικους;


ΗΧΕ μου...
μη σταματας να ταξιδευεις
μη σταματας....

αγαπη σου αφηνω....
φιλι φθινόπωρου σου ακουμπω

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία να είσαι πάντα καλά.
Να έχεις κι εσύ όμορφη εβδομάδα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου
αν καρδιά μου, αν…
και χωρίς, με πολλά χωρίς…

Να είσαι καλά.
Όμορφο βράδυ να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αναστασία μου
ξεγελώ το χρόνο
την αίσθηση του ξεγελώ πάνω στο σώμα της ψυχής
ξεγελώ τον άνεμο που έρχεται για να πάρει κι έτσι δεν παίρνει
ξεγελώ…
και ξεγελιέμαι…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Fatale μου
με τα ρούχα βρεγμένα στέκεται σ’ εκείνον το άνεμο που ξεγελά κι εκείνο που δεν βρίσκει να πάρει, νερό το αφήνει επάνω στο ρούχο κι εκείνο ολοένα βαραίνει…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα μου
με ξύλινο αλογάκι ήταν το πρώτο παιδικό ταξίδι.
Έπαψα να ταξιδεύω σαν παιδί.
Ταξιδεύω ενήλικας πια κι όλο ταξιδεύω ταξιδεύω ταξιδεύω…

Τα τζάμια έχουν ίχνη από το δάχτυλο του προηγούμενου ταξιδευτή, αν κάνεις να χνοτίσεις θα διακρίνεις και την πιο κρυφή άκρη του σώματος του.

Το Φθινόπωρο έχει μιαν αίσθηση νοσταλγίας μέσα του, είναι που παρέλαβε την σκυτάλη από το καλοκαίρι κι άλλον δεν έχει δρόμο.
Κι απολογισμός λέγεται η νοσταλγία.