Ράβει τα παλιά ρούχα η γειτόνισσα
βάζει μπαλώματα στ’ αποφόρια
δίνει ζωή στα νεκρά υφάσματα.
Κι έξω βρέχει.
Κρατάει ένα τέμπο λυπημένο
η βροχή.
Τα χέρια μας ντυμένα το φθινόπωρο
φυλλορροούν
γράφουν με κόκκινο μελάνι
πάνω στις πέτρες
πάνω στα μάρμαρα
σημάδια
που αδυνατούν να γίνουν λέξεις.
Κι εξακολουθεί η βροχή
εξακολουθεί η γειτόνισσα
κι έχει βρεγμένα τα μάτια της
όχι απ’ τη βροχή
απ’ τη σιωπή της ζωής
πίσω απ’ τα κλεισμένα σκούρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου