Έγινα ένα μικρό σπαθισμένο απ’ τον άνεμο φύλλο

Λυγίζουν στον ήλιο του απογεύματος σκέψεις και επιθυμίες.

Είπα κάποτε «πριν από τον έρωτα θα ζήσω για εσένα»
δίχως να γνωρίζω τότε πως έξω από τον έρωτα
δεν ζουν οι άνθρωποι.

Κι έγινα ένα μικρό σπαθισμένο απ’ τον άνεμο φύλλο
σε κλαδί Πλατάνου
κ’ ήταν ο Πλάτανος σε πλατεία αδειανή
από φωνές παιδιών και καφενείων καρέκλες.

Μέτρησα φυλακισμένος τις αχτίδες του ήλιου
τις ριπές του ανέμου ένιωθα να με διαπερνούν
κι εκτελεσμένος, γυρνούσα από γωνιά σε γωνιά
στο μικρό χωμάτινο κελί μου
ζητιανεύοντας το φως των αστεριών
μα γύρευε εκείνο τους ερωτευμένους.