Μετά τη μετακόμιση

"Εσύ, πρέπει να είσαι κάπως καλύτερα από μένα, ε; Ελπίζω ναι, το εύχομαι δηλαδή. Να ήσουν εδώ, να πηγαίναμε Διέξοδο, δεν έχει ανοίξει ακόμα βέβαια, αλλά λέμε τώρα, να πίναμε, κυρίως να έπινα εγώ και να τα έκανα όλα…
Έχω και μίσος, μάλλον όχι μίσος, αλλά θυμό! Γιατί να γίνουν έτσι τα πράγματα;"

Είχα κάτι να πω, και να που τώρα στέκουμαι στην άκρη αυτού του κόσμου και σου γράφω.
Άνοιξα κάποια κουτιά από τη μετακόμιση μόλις το πρωί, κι έκλεισα χρόνο σε τούτο το σπίτι!
Φαντάσου.
Βρήκα μέσα τις λέξεις σου να προσμένουν άλλη μια φορά να διαβαστούν.
Και μ’ αυτές ξεκινώ.
Τώρα με βοηθά η απόσταση του χρόνου.
Η σιωπή που απλώθηκε στους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος μας.
Στέκουμαι στην μπαλκονόπορτα, το κρύο μπαίνει γι’ άλλη μια φορά και πρόστυχα αγκαλιάζει το κορμί μου.
Ό,τι μ’ αγγίζει πια είναι μόνο το κρύο.
Μάνιασε μέρες τώρα θάλασσα κ’ οι ήχοι της φθάνουν θυμωμένοι εδώ ψηλά που βρίσκομαι.
Πιο θυμωμένη από εσένα, όπως τη γυναίκα που ξαπόστασαν στο κορμί της περαστικοί παραθεριστές που τώρα την ξέχασαν.
Σε φέρνω συχνά στη θύμηση, μια θύμηση που πονάει κάποτε και πληγώνει.
Αν ακόμα θυμούμαι εκείνη την πόλη είναι για λίγους ανθρώπους που όταν επιστρέψω εκεί να τους γυρέψω δε θα ‘ναι.
Γιατί πρέπει να φεύγω.
Γιατί εκεί που η ψυχή δεν γαληνεύει γίνεται σκόνη η ζωή και την λερώνει.
Μόνο που ο τόπος που όλα γαληνεύουν είναι μια άλλη ψυχή, μια αγκαλιά.
Για εμένα, όσο κι αν ακούεται πικρό ή άδικο βρίσκεται πολύ μακριά τούτο ο τόπος.
Βγάζουν τα βήματα σε πόλεις που ξένα πατάνε στους δρόμους τους.
Είναι μοναχικό να μη νιώθεις τίποτα για πατρίδα σου.
Τα πρωινά βρίσκω δάκρυα στα μάτια, είναι για όλα.
Για εκείνα που χάνονται δίχως ελπίδα επιστροφής. για ό,τι αμέλησα να ευχηθώ χρόνια πολλά ή έστω ένα ευχαριστώ να ψελλίσω.
Για τη βροχή που πάντα κάνει τη μνήμη να επιστρέφει σε σκονισμένα μονοπάτια.
Μα πιο πολύ για την απέραντη σιωπή που συναντώ μέσα μου τα βράδια στους περιπάτους που αποπειράται η ψυχή.
Σ’ έβλεπα να περνάς απ’ άκρη σ’ άκρη μέσα της εκείνες τις μέρες ή μήπως χρόνια(;).
Δεν είχα λόγια μήτε και τώρα έχω να μπορέσω να μιλήσω για τότε.
Πέρασαν στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας που γράφει ο κάθε ένας από εμάς.
Ένιωσα τους χτύπους της καρδιά σου, όπως νιώθει η μάνα τους πρώτους χτύπους του νιογέννητου παιδιού τους.
Έτσι ήσουν.
Αναστάτωση και ξεκούραση.
Απόδραση από κάθε τι που μπορεί να με κούρασε ή να μ’ αφόπλιζε απ’ όσα μέσα μου πολεμούσα.
Έζησα μ’ αυτό.
Και τ’ άφησα πίσω για να μπορέσω κι άλλο να ζήσω.
Δεν τα κατάφερα.
Κι ίσως να ήταν το ψέμα μου απέναντί σου - ή λιγότερο πονεμένα - η ελλειπτική μου αλήθεια.
Και τούτη η βροχή με κάνει να μιλάω σ’ έναν άτυπο αποχαιρετισμό, που αντί γι’ αντίο – μεγάλη λέξη, κι από το σ’ αγαπώ ακόμα πιο μεγάλη – σου αφήνω έναν στίχο στα χείλη:

Ανοίγω τα χέρια να σ’ αγγίξω,
τα δάχτυλα
με την αφή του τυφλού
στην ψυχή να σμιλέψω
το χαμόγελό σου.

Να σε κοιτάζω.
Να σ’ ανασαίνω.

Να με χρειάζεσαι.