Οι γυναίκες που αγάπησα

Οι γυναίκες που αγάπησα
είχαν χρώμα λυπημένο στα μάτια.
Κόβαν κομμάτια, μοίραζαν έναν σκοτεινό ουρανό
με κάθε τους βλέμμα.

Λύγιζαν ξερόχορτα θαρρείς από το πέρασμα τ’ αγέρα.
Έμαθα να λυγώ μαζί τους.
Ταξίδεψα έχοντας το πρόσωπό τους οδηγό
μ’ έβγαλε στην ανοιχτή θάλασσα.

Τα καράβια που ταξίδεψα δεν έδεσαν
πήρε να βρέχει ο σκοτεινός ουρανός.
Απέμειναν φώτα κυκλάμινα
στην άκρη του πελάγου όσα ένιωσα.

Άφηναν την αίσθηση του θυμωμένου χρόνου.
Μπορούν άραγε να ξεμακραίνουν το ίδιο οι σκέψεις
σε δύο χρόνια
το ίδιο σε δυο λεπτά;

Επέστρεφαν σιωπηλές απ’ τα μακρινά τους ταξίδια
μ’ άθικτες αποσκευές
με λίγο αρισμαρί κρατημένο
στις σελίδες κάποιου τσακισμένου βιβλίου.
Στ’ αφτιά τους ηχούσε ο πόνος των πελμάτων
στον κοφτερό βράχο.
Ψαλίδισα τις εικόνες τους.
Έπλασα έναν διαφορετικό κόσμο μα φάνταζε ξένος
ίσως για τούτο ξαπόστασαν τόσο λίγο.

Έριξαν εκείνες τις ίδιες αποσκευές στην πλάτη.
Ξεμάκρυναν.
Ξέφτισαν τα ίχνη επάνω στον βράχο.
Γίνονται επίμονα τα κύματα καθώς χειμωνιάζει.

Το βλέμμα τους απέμεινε να τριγυρίζει μέσα στις λέξεις,
Έτσι γνώρισαν οι λέξεις την ερημιά.

.

από το βιβλίο: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος…