Ξημέρωσα με την βροχή τ’ ουρανού στων δακτύλων τις άκρες.
Μουσκεύει ό,τι αγγίζω.
Τα μάτια μου αγγίζω, την ψυχή μου.
Απλώνω τις λέξεις που σου γράφω, να στραγγίσουν πρέπει τα δάκρυα τους πριν τις διαβάσεις.
Έμαθα να βαδίζω στις λάσπες, να κυλιέμαι, να ανασαίνω τον βρόμικο αέρα τους και τώρα εσύ με βγάζεις, μ’ ανατέλλεις σε πρωινά ηλιόλουστα, σε νύχτες ξεκούραστες με κοιμίζεις σ’ έναν ύπνο από χρόνια χαμένο.
Απορροφώ των ματιών σου τους δρόμους, τις αποστάσεις που διανύουν για να με φτάσουν, την απαλότητα στων κινήσεων σου το πέρασμα.
Μένω βουβός να κοιτάζω το παιγνίδι, τον χορό, του κορμιού σου το λίκνισμα στου φεγγαριού τα παραμυθένια μονοπάτια.
Παιδί και γυναίκα κι άρωμα καλοκαιριού στους χειμώνες μου.
Πονάω, πώς να το κρύψω;
Δεν έμαθα στην τόση σου ομορφιά.
Για να πω την αλήθεια όμορφα στη ζωή μου υπήρξαν ελάχιστα μόνο ηλιοβασιλέματα παγωμένα κι αυτά.
Πλάστηκαν όλα τους στην καρδιά του χειμώνα.
Έτσι λοιπόν βαδίζω πιο αδόκιμα από ποτέ.
Γυρεύοντας μονάχα των ματιών σου το πλάνεμα.
Δεν αξιώθηκα τίποτε άλλο.
Μουσκεύει ό,τι αγγίζω.
Τα μάτια μου αγγίζω, την ψυχή μου.
Απλώνω τις λέξεις που σου γράφω, να στραγγίσουν πρέπει τα δάκρυα τους πριν τις διαβάσεις.
Έμαθα να βαδίζω στις λάσπες, να κυλιέμαι, να ανασαίνω τον βρόμικο αέρα τους και τώρα εσύ με βγάζεις, μ’ ανατέλλεις σε πρωινά ηλιόλουστα, σε νύχτες ξεκούραστες με κοιμίζεις σ’ έναν ύπνο από χρόνια χαμένο.
Απορροφώ των ματιών σου τους δρόμους, τις αποστάσεις που διανύουν για να με φτάσουν, την απαλότητα στων κινήσεων σου το πέρασμα.
Μένω βουβός να κοιτάζω το παιγνίδι, τον χορό, του κορμιού σου το λίκνισμα στου φεγγαριού τα παραμυθένια μονοπάτια.
Παιδί και γυναίκα κι άρωμα καλοκαιριού στους χειμώνες μου.
Πονάω, πώς να το κρύψω;
Δεν έμαθα στην τόση σου ομορφιά.
Για να πω την αλήθεια όμορφα στη ζωή μου υπήρξαν ελάχιστα μόνο ηλιοβασιλέματα παγωμένα κι αυτά.
Πλάστηκαν όλα τους στην καρδιά του χειμώνα.
Έτσι λοιπόν βαδίζω πιο αδόκιμα από ποτέ.
Γυρεύοντας μονάχα των ματιών σου το πλάνεμα.
Δεν αξιώθηκα τίποτε άλλο.
20 σχόλια:
αυτο μου αρεσει σ εσενα..που απλωνεις τις λεξεις.. αφου καλα καλα τις εχεις πλυνει,τριβοντας πολλες φορες στο χερι,κι επειτα τις μαζευεις στεγνωμενες,τις σιδερωνεις και τις τακτοποιεις ανα ομαδα,φρεσκοπλυμενες και μυρωδατες, στα συρταρακια τους..
την καλημερα μου..:)
Ίσως και να είναι εκείνο που τις κάνει και πονάνε περισσότερο.
Μια καλημέρα ηλιόλουστη κι από εμένα.
Τι εννοείς Φεγγαροαγκαλιασμένη μου;
Καλημέρα ήχε μου.
Βαδίζουμε χωρίς προορισμό, μέσα σε σκέψεις και θύμησες αναζητώντας ό,τι μας γαληνεύει. Ένα πλάνεμα, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά.
Πανέμορφο όπως πάντα. Φιλιά.
Καλημέρα bebe.
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Εύχομαι να πέρασες όμορφα το Σαββατοκύριακο.
Μελαγχολικέ Ήχε, τα θλιμμένα σου λόγια σα στάλες πέφτουν στη γη της ερημιάς.
Μα τα χειμωνιάτικα ηλιοβασιλέματα δεν είναι τα πιο όμορφα;;;
Φοβούμαι το αποτέλεσμα του ποτίσματος αυτό Αερικό.
Το φοβούμαι…
Τα ηλιοβασιλέματα του χειμώνα έχουν κάτι μαγικό.
Πρέπει όμως να μη νιώθεις μόνος καθώς τα κοιτάζεις…
μια ματια ειναι ικανη να σε παει στο ζενιθ ή στο ναδιρ...αρκει να αξιζει...
Καλά το λές αρκεί να αξίζει..
μπα..καμια φορα ειμαστε μαζοχες και δεν μας πειραζει,αν ειναι απο ατομα που αγαπαμε..
Είπα να μην το πώ αυτό..
Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα μαζοχισμού. ;-)
οΛΑ...ΔΥΣΤΥΧΩΣ...Ή ΕΥΤΥΧΩΣ....
mad2luv
με μελαγχόλησες αλλά μου έφερες θύμησες παλιές
αναμνήσεις στην καρδιά του χειμώνα
να είσαι καλά!
καλησπέρα σου
Καλό βράδυ να έχεις melomene.
Μελαγχολικό, όπως η γκριζάδα του 'ρανού, αρκετές μέρες τώρα.
Χείμαρρος συναισθημάτων, σαν τη βροχή που χτυπούσε τα τζάμια μου σήμερα
Καλό σου βράδυ!
Τώρα που σταμάτησε το χτύπημα της βροχής επάνω στο πεζούλι, φθάνει ο ήχος των αυτοκινήτων από τον παρακείμενο δρόμο.
Κάποιοι κάπου πηγαίνουν, πάντα κάποιοι κάπου θα πηγαίνουν.
Και τα συναισθήματα δρασκελούν κι αυτά ντυμένα την μελαγχολική τους διάθεση μέσα στους δρόμους που αθελά τους γίναν παιδιά της βροχής.
Κάπου πηγαίνουν.
Πάντα κάπου θα πηγαίνουν...
στο είπα πως πονάει η ομορφιά. Μα δεν με πίστεψες.
Ασχημονώ στο ωραίο για να το αντέξω. Μόνο γι΄αυτό...
(όταν βρέχει εγώ γιορτάζω)
Κοίτα να δεις ομοιότητες!
Δημοσίευση σχολίου