Πρέπει πάλι να ταξιδέψω.
Κλείνω σε μια βαλίτσα λέξεις, αναμνήσεις και ξεστρατίζω.
«…τον Μάη μήνα λένε πως θα βρέξει κι ένα παράπονο θα τρέξει…» παίζει το ραδιόφωνο, κι έξω βρέχει ακόμα.
Άραγε βρέχει πάντα Μάη μήνα στο κακό τον τόπο;
Αν ναι., τότε που ζω;
Να θυμηθώ να πάρω, μονάχα, τούτη τη φορά και τις ενοχές.
Πολλές ενοχές.
«…θ’ αλλάζουν μοίρες κι εποχές και τις λιακάδες οι βροχές θ’ ακολουθάνε…» κι εγώ στάθηκα στην άκρη του φεγγαρόφωτου.
Μιας δέσμης ελλειπτικού ανοιξιάτικου φεγγαριού, διψασμένης για έρωτα.
Που είναι τα χέρια σου και τούτο το βράδυ;
Αγκαλιάζω πάλι την νύχτα προσμένοντας το πέρασμά σου για να κινήσω.
Έκοψα και δύο ελάχιστα κλαδάκια ίριδας από το φεγγαρόφωτο να χρωματίσω τον δρόμο που θα διαβείς για να φθάσεις.
Κοίταξε τον, έχει το χρυσό των σταχιών στα μάτια, λαμπιρίζουν θαρρείς χρυσάφι στον ήλιο.
Κ’ ίσως είναι τα χνάρια της βροχής που ξελογιάζουν το βλέμμα.
Πάλι δίχως εσένα θα πρέπει να κινήσω.
Δε θα ‘ρθεις.
Κλείνω σε μια βαλίτσα λέξεις, αναμνήσεις και ξεστρατίζω.
«…τον Μάη μήνα λένε πως θα βρέξει κι ένα παράπονο θα τρέξει…» παίζει το ραδιόφωνο, κι έξω βρέχει ακόμα.
Άραγε βρέχει πάντα Μάη μήνα στο κακό τον τόπο;
Αν ναι., τότε που ζω;
Να θυμηθώ να πάρω, μονάχα, τούτη τη φορά και τις ενοχές.
Πολλές ενοχές.
«…θ’ αλλάζουν μοίρες κι εποχές και τις λιακάδες οι βροχές θ’ ακολουθάνε…» κι εγώ στάθηκα στην άκρη του φεγγαρόφωτου.
Μιας δέσμης ελλειπτικού ανοιξιάτικου φεγγαριού, διψασμένης για έρωτα.
Που είναι τα χέρια σου και τούτο το βράδυ;
Αγκαλιάζω πάλι την νύχτα προσμένοντας το πέρασμά σου για να κινήσω.
Έκοψα και δύο ελάχιστα κλαδάκια ίριδας από το φεγγαρόφωτο να χρωματίσω τον δρόμο που θα διαβείς για να φθάσεις.
Κοίταξε τον, έχει το χρυσό των σταχιών στα μάτια, λαμπιρίζουν θαρρείς χρυσάφι στον ήλιο.
Κ’ ίσως είναι τα χνάρια της βροχής που ξελογιάζουν το βλέμμα.
Πάλι δίχως εσένα θα πρέπει να κινήσω.
Δε θα ‘ρθεις.
22 σχόλια:
Την καλησπέρα μου ρομαντικέ ταξιδιώτη ...
Καλό σου ξημέρωμα.
Εύχομαι κάποτε να πάψουν να σου λείπουν τα ταξίδια…
Ομορφιές σε χρώματα, σε μουσικές, σε λέξεις... Με γεια την αλλαγή! Πανέμορφο!
Πολυ ομορφες σκέψεις..
ολοι μας περιμενουμε αυτον τον "καποιον" να ερθει και δεν ερχεται..
Ισως το μονο που έρχεται να ειναι ο πρωινός ήλιος. Ακομη και κρυμμενος πισω απο τα συννεφα. Αυτος ομως δεν μας ξεχνα ποτε.
Καλημερα να εχεις
"Πάλι δίχως εσένα θα πρέπει να κινήσω.
Δε θα ‘ρθεις."
..πολυ οικειο συναισθημα αυτο που βγαζει η συγκεκριμενη προταση..
όμορφος είσαι και σήμερα..καλημέρα ;)
...τις ενοχές ν'αφήσεις..και κλείσε στη βαλίτσα οτι σε ταξίδεψε, σε πλάνεψε, σε μάγεψε. Κι ας σ' ακολουθούν οι σταγόνες...τ' ακροδάχτυλα χάδι να σου χαρίσουν πορφυρό...εκίνηση στον έρωτα, κι αν ξεστρατήσεις, θάχεις να λές...ήρθε ξανά..
Πολύ όμορφο. Καλημέρα.
... πάγωσε η αφή στ' ακροδάχρυλα να περιμένει..
στην αλλη μεριά χρόνια περιμένω να γεμίσει τουτο το ταξίδι μ' οτι αγάπησα!
... είσαι γλυκός, σαν αυτον που προσμένω...
λόγια που μπλέκουν στα χείλη
Ιούνιο λένε ...θα χιονίσει
κι' οταν το τζάμι έχει ραγίσει
κ' ο κρύος αγέρας με παγώνει
τότε να ΄ρθεις, ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ!
Γλαρένιες αγκαλιές
Μαύρο έκλεψα από το μαύρο της νύχτας και χρυσό από το ξέπλυμα της άμμου στ’ ακροθαλάσσι, για να μπορώ σε θάλασσες νυχτερινές να βγαίνω πυροφάνι Γητεύτρια μου..
Ίσως και να ‘ναι το μόνο που έρχεται στη ζωή μας δίχως τίποτε να ζητήσει, παρα μόνο τρυφερότητα να δώσει να θέρμη στην ψυχή μας.
Καλό σου μεσημέρι Ηλιαχτίδα μου.
Μετά την αναμονή την δίχως αποτέλεσμα, γλυκιά μου mad2luv, το μόνο συναίσθημα που είναι οικείο είναι εκείνο της μοναξιάς, ότι προσφέρει απλόχερα δηλαδή η απουσία.
Μ’ εκείνο το σακίδιο στην πλάτη elafini έδειχνα από πάντα για ταξιδευτής.
Όμορφοι οι ταξιδευτές λοιπόν!
Αν τις ενοχές δεν είχαμε στα όνειρά μας mist – και καλώς ήρθες – δε θα επιστρέφαμε ποτέ πίσω από τα μικρά βραδινά μας ταξίδια.
Μαργαρίτα μου, σίγουρα όχι όπως αυτός που περιμένεις, γιατί εκείνος άφησε πίσω του μια απουσία χρόνων να υπάρχει, κι εγώ μονάχα σιωπώ αγγίζοντας πότε τον χρόνο και πότε τ’ όνειρο που πείσμωσε εντός μου κι αλητεύει…
Γλαρένια μου μισός μήνας ο Ιούνης, πότε εδώ και πότε στη άλλη άκρη της σιωπής θα κινηθεί, μα μόνη δε θα ‘σαι, με τόση που ζήσαμε λύπη δύσκολα πια κρυώνουν οι ψυχές μας..
An erthei tha thn deis.....?
Νιώθω πως ναι.
Ποτέ όμως δεν ξέρεις να πείς με σιγουριά zoaki
πήρες τις ενοχές μαζί σου...
και κάνεις μόνος σου το ταξίδι...
δύσκολο ακούγεται!!το μόνο που εύχομαι είναι να βγαίνεις δυνατός μετά από κάθε τέτοιο δρομολόγιο...και να αδειάζεις την βαλίτσα όσο πιο γρήγορα μπορέις από ενοχές...τα λέω σε σένα να τα ακούω κι εγώ :) φιλάκια ήχε μου ...συνεχίζεις να με συνεπαίρνεις με όσα γράφεις...
ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς, έτσι δε λένε;
Πάλι δίχως εσένα θα πρέπει να κινήσω. Και να μη ξεχνάμε όπως έλεγε κι η Scarlet O Hara στ' ανεμοδαρμενα ύψη αύριο ξημερωνει μια άλλη μερα
Να εισαι πάντα καλά Κλειω
Ευχαριστώ Κλειώ μου.
Δημοσίευση σχολίου