Τετάρτη 2 Μαΐου 2007

Μικρές πανσέληνες αποδράσεις

Μικρό πανσέληνο φεγγάρι η θύμησή μου απόψε.
Αναρωτιέμαι κάποτε τι μένει από τούτο το χρώμα...
Τα ίχνη των δακρύων στις κόγχες των ματιών δεν αφήνουν περιθώρια για πάρα πολλά.
"Κράτα με απ' το χέρι κι ώσπου να φύγουμε από 'δω όλα θα είναι αλλιώς", είπες.
Και φύγαμε μακριά...
Πόσο μακριά μπορείς να φθάσεις δίχως εισιτήριο, λαθρεπιβάτης και στα όνειρα...
Κάπου σκοντάφτεις, κάποιος βρίσκεται πάντοτε στην άκρη του γκρεμού καθώς φθάνεις ν' απολαύσεις τη θέα και φωνάζει "αυτός , αυτός είναι..." κι απλώνοντας τα χέρια «τυχαία» εντελώς σε σπρώχνει κι αρχίζεις να πέφτεις, να πέφτεις, να πέφτεις...

Πανσέληνο φεγγάρι αγκάλιασε τη νύχτα απόψε.
Πανσέληνο φεγγάρι και με μάτια κλειστά, με την αίσθηση των τυφλών στην ψυχή, τα χέρια ψηλαφούν στη θύμηση μια κενή θέση λεωφορείου.
Σαν κάποιος να 'φυγε πριν λίγο, σαν κάποιος να ξεθώριασε την εδώ παρουσία του.

...κ' ίσως αν λίγο έβρεχε όλα να είχαν ταξιδέψει μακριά...

Δεν υπάρχουν σχόλια: